էֆենտի, ջանալով հիշել այդ անունը,− այդպես մարդ չեմ ճանչնար կոր։
Հետո ծառային դառնալով.
− Ի՞նչպես մարդ է,− հարցուց։
− Շնորհքով հագված երիտասարդ մըն է… գլխարկով։
Փոքրիկ վարանումե մը ետքը, Ղուկաս էֆենտին ըսավ.
− Ինչ որ է, թող գա նայինք։
Բայց նախ ըսենք այս այցելության շարժառիթը։
Ղուկաս էֆենտի, Սաթենիկի ու Գարեգինի դեմ հանրագրությունը ձեռք ձգելուն պես, փութացեր էր այն անմիջապես Բերայի թաղական Խորհրդին ղրկել, հետո ինքն ալ անձամբ տեսեր էր ատենապետը, որպեսզի գործին կարելի եղածին չափ շուտ մղում տա և, իրավ ալ, ոստիկանության իմաց տրված էր և նախորդ օրը պաշտոնյա մը ներկայանալով Սաթենիկի տունեն ելլելու համար երեք օր պայմանաժամ տված էր, հակառակ պարագային սպառնալով բռնի զինքը դուրս նետել։
Խեղճ կինը, որ կկարծեր, թե ամեն վտանգ հեռացուցված է, քանի որ այդպես վստահացուցած էին զինքը Գարեգին, Սերգիս ու Հաճի Թումիկ, ահ ու դողի մատնվեր այդ սպառնալիքեն և իրիկունը, երբ Գարեգին տուն վերադարձեր էր, ամեն բան տեղն ու տեղոք պատմած էր անոր։
− Ես վաղը առտու աղջիկս պիտի առնեմ երթամ,− ըսած էր Սաթենիկ,− չեմ կրնար այլևս համբերել այս խաղքություներուն. կերթամ անծանոթ թաղ մը, սենյակ մը կվարձեմ և աստված ողորմած է…
Այն երեք ոսկիեն, զոր Հաճի Թումիկ Սերգիսի միջոցավ, նվիրած էր Սաթենիկի, հազիվ 30-40 ղրշ. ծախսված էր և որբևայրին տունեն անմիջապես ելլելու որոշում տված էր այս դրամին վրա հույս դնելով։
Եվ սակայն Գարեգին հակառակ էր այսպես ձգել փախչելուն, ինչ որ կերպով մը իրենց ճշմարտապես հանցապարտ ըլլալնին խոստովանելու ձև մըն էր և ինք երբեք չէր կրնար ընդունիլ այս բանը, հիմա, մանավանդ, որ թյուրիմացությունը փարատած էր թաղին մեջ և իրենց երեկվան կատաղի հակառակորդը, Հաճի Թումիկ, դարձեր էր ամենեն եռանդուն պաշտպանը։
Երկարորեն խոսեցավ ու ջանաց համոզել Սաթենիկը և ի վերջո
