պարզ փափաք մըն էր, բայց քանի որ գործերդ չեն ներեր, էհ, ինչ քնենք, թող ուզածիդ պես ըլլա։
Հետո, Լևոնի մորը դառնալով, Ղուկաս էֆենտի ժպտուն, փայփայիչ ձայնով մը հարցուց.
− Ձեր կարծիքը ի՞նչ է այս մասին, տիկին Անթառամ։
Ճաշը արդեն ավարտված էր և պտուղ ուտելու միջոցին այս խոսակցությունը կանցներ։ Աոտվընե ի վեր տիկին Անթառամ, գերագրգռված վիճակ մը ուներ, Ղուկաս էֆենտիի այս կեղծ մեծարանքները, ամեն առիթ հետը խոսելու ճիգը, զինքը չափազանց զայրագնած էին։ Անթառամը կփափաքեր, որ զավկին հետ աոաջին անգամ ինք առանձին տեսակցություն մը ունենա ու այս մասին գրեթե վստահ էր հաջողելուն։
− Նույնիսկ եթե հայր ու աղջիկ կայարան գան Լևոնը դիմավորելու,− կխորհեր,− անշուշտ քանի մը վայրկյանի տեսակցութենե ետքը մեզ առանձին պիտի թողուն և ելլեն տուներնին երթան։
Բայց ահա այդպես չէր եղած։ Տղան զանոնք ստիպեր էր միասին պանդոկ գալու և այնպես մը կարգադրեր էր, որ ինք նշանածին հետ առանձին կառք նստի։ Արդ, տիկին Անթառամ, վստահ էր, որ կառքին մեջ Ռոզիկ ու իր զավակը խոսած էին իրենց միջև ծագած գժտության վրա և անշուշտ աղջիկը իր ուզած ձևովը ներկայացուցած էր։ Եվ այս ենթադրությունը ալ ավելի ջղագրգռած էր տիկին Անթառամը, որ ճաշի բոլոր տևողությանը գրեթե բերանը չէր բացած։
Երբ Ղուկաս էֆենտի հարսնիքի խոսքը բանալով ի վերջո իր կարծիքը հարցուց, ալ տիկին Անթառամ չկրցավ համբերել և ոտքի ելլելով՝ զավկին դարձավ և ըսավ.
− Աման, Լևոն, վրաս գեշություն մը եկավ, կենալու կարողություն չունիմ, ինծի սենյակս տար։
Երիտասարդը փութաց իր մոր քով և թևը առնելով դուրս աոաջնորդեց․
− Ի՞նչ եղավ, ի՞նչ ունիս, արդեն անհանգիստ էիր,− հարցնելով։
Սեղանին վրա հայր ու աղջիկ աոանձին մնացին։ Ղուկաս էֆենտի բաժակին մեջ գինի լեցուց, մի մի ումպ խմեց և ինքնիրեն մտածեց.
− Կարծես քիչ մը չափը անցուցի…
