Այս հանգստությունը, զոր Ղուկաս էֆենտի կերազեր, շատ երկար չտևեց։
Հորմեհետե Ս. Երրորդություն եկեղեցիի գայթակղական միջադեպին հետևանքով հրաժարած էր Աղքատախնամի նախագահութենեն, ոևէ տեղեկություն չէր ունեցած Շուշանիկի մասին, որ ինչպես հայտնի է, այդ գայթակղության գլխավոր պատճառը եղած էր, հակառակ իր կամքին։
Կիրակիի դեպքին հետևյալ ու հաջորդ օրերը, ամբողջ Ֆերիգյուղ այդ եղելությամբ զբաղեր էր։ Հաճի Թումիկի ազդեցությունն ու ժողովրդականությունը նոր փայլ մը ստացած էր այդ արարքովը, որուն գլխավոր ներշնչողն ու դերակատարը եղած էր ինքը և իր գինետան մեջ օրերով խոսվեր էր կատարված քաջագործության վրա։
Կատարյալ հաղթանակ մը եղած էր Ղուկաս էֆենտիի խայտառակումը, և երբ իմացվեցավ թե Աղքատախնամին նախագահութենեն հրաժարած է, ա՛լ ավելի մեծցավ իրենց արարքին նշանակությունը։
− Իշտե, ասանկ մենք մարդը դուրս կնետենք,− պոռացեր էր գինեպանը, այդ հրաժարականին լուրը առնելով։
Եվ սակայն բոլոր ասոնք դրական արդյունքի մը չէին հանգած։ Շուշանիկ և իր զավակը անոթի կմնային, տիկ. Սաթենիկ ևս ավուր հացի կարոտ էր, այնպես որ տարված հաղթանակը ոևէ օգուտ մը չէր ըրած անխիղճ վաճառականին զոհերուն։
Սերգիս, որ ինչպես գիտենք, եկեղեցիի ցույցին գլխավոր կազմակերպիչներեն մին էր՝ Հաճի Թումիկի հետ, այս բանը դիտել տվավ գինեպանին, երբ այս վերջինը անգամ մըն ալ կհոխորտար իրենց հաղթությանը վրա։
− Այո, մարդը խայտառակեցինք, բայց ասդիի խեղճերը նորեն անոթի են,− ըսավ երիտասարդը։
− Աստված ողորմած է,− պատասխանեց գինեպանը։
− Եթե գործը միայն աստուծո ողորմությանը մնա, կարծեմ խեղճերը դեռ շատ կչարչարվին, մինչև հիմա այդ ողորմությունը իր զորությունը ցույց տալու միտք չունի… ավելի աղեկ է, որ մենք ճար մը մտածենք։
− Ի՞նչ կրնանք ընել, մենք մեր ձեռքեն եկածը ըրինք, մարդը
