Ամբողջ գիշեր Երանիկ գրեթե անքուն անցուց։ Ամուսինեն եկած հեռագիրը, այդ վերջին խազը, որ կխաղային իրեն, ահռելի բան մը կթվեր իրեն։ Այսպես ուրեմն իր կորուստն էր, որ վճռած էր Ղոկաս էֆենտի, պարզապես կուզեր զինքը անոթության մատնել, որպեսզի ստիպվի իր ճանկին մեջ իյնալու և իր հաճույքին ծառայելու ստրուկի մը պես… Ու ասոր համար ոչ թե միայն իր քենին կզոհեր, այլ նաև անոր ամուսինն ու աղջիկն ալ։
− Այս ինչ սոսկալի, ինչ հրեշ մարդ մըն է եղեր,− կմտածեր, կատաղութենեն խելահեղ։
Ու մտքին մեջ սոսկալի վրեժխնդրություններ կերկներ ազդ մարդուն դեմ, որուն հաճույքին առարկան եղած էր երկար ատեն։
Իսկ գալով Ղուկաս էֆենտիի, ան թեև բոլոր այս անցած դարծածեն դժգոհ էր, սակայն կմխիթարվեր, խորհելով որ ի վերջո քենին տեղի պիտի տար։
− Հիմակուհիմա կերևա, որ քովը քանի մը ոսկի ունի և անոր ապավինելով, գլուխ կբռնե կոր, բայց այդ դրամը շուտով կհատնի և այն ատեն կրկին կստիպվի ինծի դիմել․ խնդիրը սպասելու վրա է, համբերությամբ ամեն բանի կրնանք հաղթել։
− Ես կվախնայի, որ խենթ բան մը կընե ու մեր հարարերությունը կհայտնե Թագուհիին ու պատճառ կըլլա նոր գայթակղության մը, բայց կերևա, որ ատանկ դիտավորություն մը չունի։
Ահա ինչ որ կմտածեր վաճառականը նավակով Պեոյուք Տերե գացած միջոցին։
Առտուն կանուխ իջավ Պոլիս իր գրասենյակը, որպեսզի գործերը կարգի դնե ու երթա Սիրքեճիի կայարանը, իր կինը դիմավորելու, որ առտվան ճեպընթացով կհասներ։
Քերովբե էֆենտի իրեն կսպասեր անհամբեր։
− Ի՞նչ եղավ հեռագրին ազդեցությունը,− հարցուց, երբ երկու բարեկամները առանձին մնացին։
− Մի հարցներ, կրակ կտրեցավ ու հետս կռիվ ըրավ, ըսելով որ ես եմ բոլոր այս եղածին պատասխանատուն։
− Այդ մասին չէ սխալած բնավ։
− Սակայն ես բոլորովին ուրացա։
− Եվ զիս հանցավոր ցույց տվիր։
− Ինչ որ է, խնդիրը այդ չէ… հիմա կարելի չէ իրեն խոսք
