Բարևտուքի արարողություններեն ետքը, Միհրանիկ հարցուց.
− Պողոս էֆ-ն ո՞ւր է…
Պողոս էֆ. Թաղ. Խորհրդի ատենապետն էր, տիկին Շազիկի ամուսինը։
− Հոս էր քիչ մը առաջ։ Տիկնոջը հետ մեկնեցավ,– պատասխանեց ավագերեցը,− անպատճառ կուզեի՞ք տեսնել զինքը։
− Չէ՛, մեր ըսելիքը ձեզի ալ կրնանք ըսել,− պատասխանեց Միհրանիկ։
− Հրամա՞ն մը ունիք։
− Քավ լիցի, Մարգար էֆենտին բողոք մը ունի…
Թաղականները երկյուղախառն զարմացումի շարժում մը ըրին։ Մարգար էֆ. թաղին ջոջերեն էր, հարուստ վաճառական։ Իր բողոքը ծանրակշիռ բան մը ըլլալու էր անշուշտ։
− Մարգար էֆենտի, արդյոք ի՞նչ եղած է որ,− հարցուց թաղականներեն մին, շփոթած կերպարանքով մը։
− Եղածը մեծ բան մը չէ, բայց շատ անվայել է,− ըսավ վաճառականը։
− Կաղաչեմ, խնդիրը բացատրեցեք։
− Էֆենտիմ,− միջամտեց Միհրանիկ,− Մարգար էֆ-ի տիկինը այս առտու եկեղեցի կուգա…
Եվ մանրամասնորեն պատմեց ամբողջ իրողությանը, որ ծանոթ է արդեն մեզի։ Երբ պատմությունը ավարտեց, թաղականներեն մին հուզված ձայնով մը ըսավ.
− Ցավալի բան, շատ ցավալի, իրավունք ունիք բարկանալու, բողոքելու։
− Բոլոր հանցանքը ժամկոչինն է,− գոչեց ուրիշ թաղական մը։
− Անկիրթ ավանակին մեկն է…
− Ապուշը այսչափ ժամանակ հոս է, դեռ մարդիկը չճանչնար։
− Տեր հայր, այս մարդը ո՞ւրկե մեր գլուխը հանեցիր,− գոչեց ուրիշ թաղական մը ավագերեցին դառնալով:
− Էֆենտիս, այդ մարդը ես չբերի։ Պողոս էֆ-ին հանձնարարությամբ առնվեցավ,− պատասխանեց ավագերեցը։
− Հիմա խնդիրը այդ չէ,– միջամտեց Միհրանիկ,– մենք եկած ենք պահանջելու, որ այդ ժամկոչը պատժվի։
