Բայց Ղուկաս էֆենտի այս չափով չգոհացավ.
− Մենք ձեզի կերակուրեն առաջ կսպասենք,− ըսավ,− ճաշը միասին կընենք, շատոնց է պոլսական կերակուրներ չեք կերած հարկավ, ուստի ձեզի տաճկական աղվոր ճաշ մը կպատրաստենք:
Այս հրավերը առանց դժվարության և շնորհակալությամբ ընդունվեցավ:
Երբ իրենց բնակարանը վերադարձան, տիկին Թագուհի երկարորեն հարցուփորձեց աղջիկը երիտասարդին հետ ունեցած առանձին տեսակցությանը մասին, և Ռոզիկ մի առ մի պատմեց ինչ որ անցած էր իր և Լևոնի միջև։
− Ալ կասկած չիկա,− եզրակացուց տիկին Թագուհի,− այդ Փարիզ երթալու խոսքերեն բացե ի բաց կերևա, որ մանչը միտքը դրեր է քեզ առնել… մայրն ալ ըսավ, որ տղան շատ համակրեր է քեզի:
Միայն թե նշանտուքի մասին բացորոշ խոսք մը չէր եղած տակավին, և այս բանը քիչ մը մտատանջության մեջ կթողուր Ղուկաս էֆենտին, որ իբրև գործնական մարդ, կուզեր, որ այդ տեսակ խնդիրները շուտ և որոշ կերպով կարգադրվին։
− Տեսնել էր նե՝ իրար տեսան, խոսիլ էր նե՝ իրարու հետ խոսեցան, ալ միտքերնին ինչ է նե՝ թող հայտնեն,– ըսավ կնոջը, երբ այս վերջինը իրեն պատմեց Լևոնի խոսածները։
− Կարելի է դեռ հասկնալիքներ ունին մեր մասին…
Այս ենթադրությունը բարկացուց Ղուկաս էֆենտին։
− Ի՞նչ հասկնալիք պիտի ունենան, անոնք ո՞վ են, որ մեր վրա տեղեկություն առնեն պիտի… հոշ կուզեն նե՝ թող առնեն, թող երթան պանքաներուն, վաճառականներուն հարցունեն Ղուկաս էֆենտին… մենե պատվավո՞րը պիտի գտնան Պոլսո մեջ… իրենք ո՞վ են նայինք… Փարիզ գացեր, քանի մը փարա վաստկեր է տեյի ինքզինքը թող այդչափ մեծ բանի մը տեղ չդնե… շատ հարցնելու փնտռելու ելլանք նե՝ ետքը իրենք վրա կուտան…
Հանկարծ Ղուկաս էֆենտիի միտքը ինկավ Տ. Միքիաս քահանայի տարտամ ակնարկությունները Լևոնի մոր մասին.
− Իրենք ո՞վ են, ի՞նչ են, առանց տասը փարայի Փարիզ գացեր են, մայրը բարեկամներ ունի եղեր, ինքն ալ աղվոր կնիկ է եղեր, պաշտպաներ, տղան մարդ են ըրեր։
− Աման, Ղուկաս էֆենտի, այդ խոսքերը ուրկե հանեցիր,− գոչեց կինը դողահար։
