− Ճանը՞մ, ի՞նչ սիրտ կհատցնես, մենք մեջը բան մը չունինք ա։
− Ի՞նչ ըսել է, խոսք տվինք, որ այս առտու Վարդանը պիտի ճամփենք։
− Հիմակ ալ կըսենք, որ Պողոս էֆ-ն տարբեր որոշում տվավ։
− Եթե ես ժամկոչ մը ճամփելու ազդեցություն չունիմ նե՝ ինչո՞ւ իբրև թաղական գամ այստեղ նստիմ… եղբա՛յր, գործին մեջը արժանապատվության խնդիր կա, դուն չես ըմբռներ կոր։
Երկու թաղականները այսպես խոսակցելով՝ իրենք ալ ճամփա ելան իրենց գործին երթալու համար։
Ժամ մը ետքը տիկին Շազիկ եկեղեցի կուգա։ Որչափ ալ վստահ էր իր ամուսնույն վրա ունեցած ազդեցությանը, այսուհանդերձ կասկածած էր, որ թերևս Պողոս էֆ. ազդվեր իր պաշտոնակիցներուն խոսքերեն ու ճամփեր ժամկոչը, ինչ որ իրեն համար գրեթե մահու և կենաց խնդիր մը դարձած էր։ Ուստի չկրնալով տարտամությանց մեջ անցնել ամբողջ օըը, ելեր, հագվեր ու եկեր էր անձամբ ստուգելու ամեն բան։
− Ժամկոչ աղբարը ո՞ւր է,− հարցուց բանկալը նստող պաշտոնյային։
− Հոս ըլլալու է, տիկի՛ն,− պատասխանեց մարդը,− արդյոք պետք ունի՞ք իրեն։
− Կուզեի մեյ մը տեսնել։
− Խորհրդարան հրամմեցեք, երթամ զինքը կանչեմ։
Տիկին Շազիկ մտավ խորհրդարանը և բազմեցավ իր ամուսնույն ատենապետական թիկնաթոռին վրա։
Վայրկյան մը ետքը Վարդան աղբար ներս կմտներ։
− Ծո՛, Վարդան,− ըսավ տիկին Շազիկ քմծիծաղով մը,− երեկ քեզի հանդիմաննե՞ր են…
− Հրամանք է, հանըմ,− պատասխանեց ժամկոչը,− աթոռին համար աղաները բարկացան։
− Էյ, դուն ի՞նչ ըսիր․․․
− Ըսի, որ ձեր հրամանովը աթոռը Սաթեն խանումին կնքած տեղը դրի։
− Ապրի՛ս, շատ աղեկ ըրեր ես… ճշմարտությունը խոսեր ես։
− Այո՛, բայց կվախնամ, որ գլխիս փորձանք մը բերեն։ Մարգար էֆ-ն եկած էր, շատ բարկացած կերևար։
− Բարկացած է հե՞, թող քիչ մը քացախ խմե,− ըսավ Շազիկ,
