հեգնական ժպիտով մը, այս առտու Պողոս էֆենտին հոս եկա՞վ։
− Եկավ, քիչ մը կեցավ, գնաց։
− Քեզի բան մը ըսա՞վ…
− Չէ՛, հանըմ, բան չըսավ։
Գոհունակության հաղթական ժպիտ մը երևցավ տիկին Շաղիկի դեմքին վրա։
Բայց ժամկոչը այս հարցումներեն մտատանջության մատնված էր։
− Ոտքդ պագնեմ, Շաղի՛կ խանում, աղաները ինծի բա՞ն մը պիտի ընեն,− հարցուց ողորմուկ ձայնով մը։
− Մի վախնար, ծո՛, քու մազիդ թելին դպչող չըլլար, ես հոս կեցեր եմ։
− Ո՛ղջ ըլլաս…
− Մարգար էֆ․ ուզեր է, որ քեզ ճամփեն, բայց ես դեմ կեցա, թող չտվի։
− Աստված կյանք տա ձեզի, Պողոս էֆ-ին…
Ու ժամկոչ Վարդան սկսավ փառաբանություններ ընել իր պաշտպանուհիին։
Իր ալ ականջը հասեր էր, որ զինքը պիտի ճամփեն ու առտըվընե ի վեր սրտադողի մատնված էր, տիկնոջ խոսքերը զինքը հանդարտեցուցած էին։
− Քեզի բան մը ըսեմ, աղեկ մտիկ ըրե,− ըսավ տիկին Շաղիկ,− կարելի է, որ քեզի խորհուրդ տան, որ երթաս տիկին Սաթենեն ներում խնդրես երեկվան եղածին համար․․․
− Եթե պետք է կխնդրեմ,− ընդմիջեց ժամկոչը,− ոտքը ձեռքը կիյնամ։
− Ընդհակառակը,− գոչեց Շաղիկ,− չըլլա որ ատանկ բան մը ընես, եթե լսեմ, որ գացեր ներում խնդրեր ես անմիջապես քեզ ճամփել կուտամ, գիտցած ըլլաս, արդեն Պողոս էֆ-ին ու մյուս թաղականներուն մնար նե՝ դուն հիմա ճամփված պիտի ըլլայիր։
− Բայց, հանըմ, եթե աղաները ըսեն, ես ի՞նչպես իրենց խոսքեն դուրս կրնամ ելլել։
− Դուն իմ խոսքս մտիկ պիտի ընես, հասկըցա՞ր, եթե ատանկ բան մը ընեն՝ անմիջապես ելիր ինծի եկուր…
− Գլխո՛ւս վրա։
− Նորեն կկրկնեմ կոր, եթե խոսքս մտիկ չընես, ետքը գեշ կըլլա, չեմ խառնվիր։
