− Ես ատանկ բան չըսի,− բողոքեց տիկին Նվարդ։
− Չըսիր, բայց ատիկա հասկցնել կուզեիր… ինչ որ է, պատմե տեսնենք, ո՞ւր հանդիպեցար անցած շաբաթ, կեսօրեն ետքը տիկին Սաթենի։
− Բերա Շիտակ ճամփուն վրա… սակայն ի՞նչ նշանակություն ունի։
− Առանձի՞ն էր։
− Այո՛, առանձին էր։
− Շիտակ ճամփուն ո՞ւր տեղը տեսար։
− Բայց, տիկին, զիս պարզապես հարցաքննիչ դատավորի մը պես կհարցուփորձեք կոր,− պատասխանեց խմբագիրը խնդալով ու ջանալով խնդիրը կատակի դարձնել։
− Կաղաչեմ, լրջորեն պատասխանե, այս տիկինները բոլորն ալ քեզ մտիկ կընեն անհամբեր։
− Շնորհակալ եմ ինծի եղած այս պատվին համար, բայց արժանի չեմ ատոր, որովհետև արտաքո կարգի բան մը չունիմ պատմելիք։
− Լավ կհիշեմ, որ ըսիր թե՝ Պոն Մարշեի կողմերը հանդիպեր ես իրեն,− ըսավ Շազիկ,− հիմա կուրանա՞ս։
− Քավ լիցի, ինչո՞ւ պիտի ուրանամ, այո, այդ տեղվանքը տեսա տիկին Սաթենը։
− Հետո՞…
− Շարունակությունը վաղվան թվով,− պատասխանեց խմբագիրը,− որ միշտ կաշխատեր լուրջ գույն մը չի տալ իր խոսքերուն։
− Կաղաչեմ կատակ մի ըներ, մյուսյու Նշանիկ, հետո տիկին Սաթեն ո՞ւր մտավ։
− Պոն Մարշեի դեմ գտնված շաքարավաճառի խանութ մը։
− Ւ՞նչ է խանութին անունը։
− Անունը կարևորություն չունի։
− Ընդհակառակը շատ կարևոր է։
− Բայց, տիկին, ինչո՞ւ կստիպեք զիս, որ ձրի րեքլամ մը ընեմ օտար շաքարավաճառի մը։ Մենք խմբագիրներս, այդ տեսակ րեքլամներու համար մասնավոր սակագին ունինք։
− Ուրեմն ես ըսեմ անունը,– գոչեց Շազիկ,– Թուլամիեյի Փաթիսըռին մտեր է։ Ըսե՛, այնպես չէ՞, Նշան էֆ.։
Խմբագիրը տեսավ որ հանկարծ պարոն Նշանիկը Նշան էֆենտիի
