որ օրիորդները հայտնապես կնեղանան և պարել կուզեն կոր․․․ ո՞ւր է տեսնենք օրիորդ Շուշանիկը։
− Հոս եմ, մյուսյու Արամ,− ըսավ նրբակազմ աղջիկ մը, ի՞նչ կփափաքիք։
− Պի տի խնդրեի, որ դաշնակին գլուխը անցնիք։
− Ամենայն սիրով։
− Ու վալս մը նվագեք։
− Շատ աղեկ, անմիջապես։
Արամ իսկույն դաշնակը բացավ, աթոռ մը բերավ, դրավ առաջին, մոմերը վառեց, նոթաներու մեջեն վալսի եղանակ մը ընտրեց, հետո գնաց քավալիեներ ճարելու։
Շնորհիվ իր փութկոտ գործողության պարերը սկսան, որոնց մասնակցեցավ նաև տիկին Շազիկ ու այս կերպով խփեց իր բերանը առժամապես։
Տիկին Նվարդ չուզեց պարել, հակառակ եղած ստիպումներուն։ Եղած խոսակցութենեն ջղագրգռված էր և ինքզինքը անհանգիստ կզգար։ Հիմա զղջացած էր այս տոնախմբության գալուն՝ մանավանդ որ մտերիմ հարաբերություն չուներ Պողոս էֆենտիենց հետ, բայց մասնավորաբար եկած էր այս երեկույթին տիկին Սաթենի դրդումով։
− Գնա նայինք իրենց տունը ինչ կխոսվի կոր, մեզի լուր կբերես,− ըսած էր Մարգար էֆենտիի կինը։
Ու այսպես տիկին Նվարդ թշնամիին դիրքը հետազոտելու պաշտոն ունեցող լրտեսի մը պես եկած էր երեկույթին։ Ինք, տիկին Սաթենի խոսքերեն անանկ կենթադրեր, որ տկարացած թշնամի մը պիտի տեսներ, մինչդեռ իր դիրքերուն վրա զորեղապես ամրացած կգտներ տիկին Շազիկը։
Ամուսինը նշմարելով իր կնոջ տխուր կերպարանքը, մոտեցավ անոր։
− Ի՞նչ ունիս, Նվա՛րդ,− հարցուց։
− Ոչի՛նչ, քիչ մը գլուխս կցավի կոր։
− Տխուր կերպարանք մը առեր ես։
− Գլխուս ցավեն է… ասկե զատ սենյակը շատ տաք է, կնեղվիմ կոր։
− Եթե կուզես տուն դառնանք։
− Աղեկ կըլլա…
