− Բայց նախ և առաջ երդում ըրե, որ բացարձակ ճշմարտությունը պիտի խոսիս…
Հազիվ այս բառերը արտասանված՝ խմբագիրը ըմբռնեց թե ինչ բանի շուրջ կդառնար խնդիրը։
− Չեմ գիտեր, թե ինչ է ձեր հարցունելիքը,− պատասխանեց,– այսուհանդերձ կխոստանամ ճշմարտությունը ըսել։
− Խոստանալը բավական չէ, երդում ըրե։
− Լա՛վ, կերդնում, որ ճշմարտությունը պիտի ըսեմ։
− Երեկ պիշեր Պողոս էֆենտիին տունը բաներ մը ըսեր ես մեր տիկինին մասին…
− Ճանըմ, Մարգար էֆենտի, կարևորություն տալիք բան չէ,– գոչեց երիտասարդը,– հազար անգամ զղջացի արդեն բերնես խոսք մը հանելուս, կխնդրեմ նորեն նոր խնդիր մի հանեք…
− Ես ալ արդեն կարևորություն տված չունիմ, բայց ինչպե՞ս կըլլա, որ կեցած տեղդ կելլաս երկար բարակ այդ բաները կպատմես ու լսողներն ալ կկարծեն, թե գործին մեջ ուրիշ բան մը կա։
− Ես բան մըն ալ չպատմեցի,− հայտարարեց խմբագիրը,− ահա թե ինչպես եղավ։ Պողոս էֆենտիենց գացած էի, երբ տիկին Շազիկ հարցուց, թե տիկին Սաթենը տեսած ունի՞մ։ «Բավական ժամանակ է չեմ գացած իրենց» պատասխանեցի.− «Իմացա, որ հիվանդ է եղեր» ըսավ.− «Չեմ կարծեր, շաբաթ օր, Շիտակ ճամփուն վրա իրեն հանդիպեցա» պատասխանեցի։ Ասիկա բավ եղավ որպեսզի խիստ հարցաքննության մը ենթարկվիմ։ Ո՞ւր հանդիպեցար, ե՞րբ հանդիպեցար, ի՞նչ կըներ կոր ճամփան և այլն, և այլն։ Ես ալ տեսածս պատմեցի։ Քանի որ ոևէ անպատեհաթյուն մը չիկար ատոր մեջ։ Բայց այդ տիկին Շազիկը զանազան ենթադրություններ հաներ է իմ պատմածներես… ես ի՞նչ հանցանք ունիմ…
− Հանցանքի խնդիր չի կա,− ըսավ վաճառականը, − և ես ալ քեզ չեմ դատապարտեր ըսածներուդ համար, միայն կետ մը կուզեմ ճշտել․․․ իրա՞վ է, որ Խոսրով էֆենտին ալ նույն խանութը մտեր է տիկին Սաթենին ետևեն։
− Այսինքն քիչ մը ետքը․․․
− Եվ հոն իրարու հետ տեսնվեր են։
− Ես անանկ բան չըսի… դիմացի կողմը կեցեր էի ու չէի կրնար խանութին մեջ անցած դարձածը տեսնիլ։
− Դուրս ելլելնին տեսեր ես սակայն։
