− Այդ չըլթիկին ըսոծներուն ո՞վ կարևորություն կուտա, թող ուզածին չափ հաչե ետևես։
− Դուն կարևորություն չես տար թերևս, բայց ուրիշները կուտան և նույնիսկ հավատք ալ կընծայեն։
− Ամեն մարդ գիտե անոր ով ըլլալը։
– Ինչ որ ալ ըլլա քիչ մը ուշադրություն ընելու է և տեղի տալու չէ բամբասանքի։
− Ինչ զարմանալի խոսքեր կընես, ես ե՞րբ տեղի տվեր եմ բամբասանքի։
− Ես իմ ըսածս գիտեմ։
− Չեմ հասկնար կոր միտքդ, քիչ մը բաց խոսե տեսնենք… այսօր տարօրինակ բան մը եղեր ես։
− Տունը մնացած չունիս, մինչև ետքը դուրսերն ես, չգիտցողն ալ բնականաբար բան մը կկարծե ու կսկսի բամբասել։
− Ուրիշներուն անհիմն բամբասանքներուն համար տունը բանտարկվելու չեմ։
− Ինչ որ կուզես, ա՛ն ըրե,− պատասխանեց վաճառականը սրտնեղած։
Պահ մը լռություն տիրեց։
Ամուսինը գրպանեն թուղթ մը հանեց ու սկսավ կարդալ։
− Ինծի քիչ մը դրամ պիտի տաս,− ըսավ տիկինը։
− Ի՞նչ բանի համար,− հարցուց Մարգար էֆենտի ընթերցումը ընդհատելով։
− Վաղը Բերա պիտի ելլեմ, մեկ քանի այցելություններ ունիմ տալիք, հետո կոշիկ մը ապսպրած եմ, անոր դրամը պիտի վճարեմ, մեկ քանի մանր մունր բաներ պիտի առնեմ…
− Բերա՞ պիտի ելլաս,− գոչեց վաճառականը։
− Այո, ի՞նչ կա որ…
− Դեռ շաբաթ օրը գացիր։
− Անկեց ի վեր տասը օր անցավ։
− Վազ անցիր վաղը Բերա երթալեն։
− Չըլլար, անպատճառ պիտի երթամ…
− Անպատճառ,− գոչեց վաճառականը, թերթը մեկ կողմ դնելով,− անպատճառ, ի՞նչ կնշանակե անպատճառ պիտի երթամ… չերթաս նե ի՞նչ կըլլա եղեր։
−Էլ, երթամ նե՝ ի՞նչ կըլլա,− պոռաց Սաթեն, որուն համբերությունը սպառած էր ամուսնույն այս նորօրինակ ընթացքեն։
