Սենյակին դռան առջև հասնելով, թեթև մի հարվածեց։
− Մտեք,− ըսավ ներսեն ձայն մը։
Պողոս էֆենտի դուռը բացավ և ներս մտավ։ Աբգար ոտքի վրա կեցած էր։
− Հրամմեցե՛ք, Պողոս էֆենտի,− ըսավ վաճառականին։
Այս վերջինս ուշադիր զննեց երիտասարդը, հետո վարանոտ շեշտով մը ըսավ.
− Ներեցեք, ձեզ չեմ ճանչնար…
− Պարոն Աբգարն եմ,− պատասխանեց երիտասարդը։
− Այսինքն…
− Նամակի մեջ հիշված անձը։
− Նամակը դո՞ւք գրած եք։
− Ո՛չ, բայց այդ խնդիրը կարևորություն չունի,− փութաց պատասխանելու երիտասարդը,− ավելի կարևորը նայինք և մանավանդ ժամանակ չկորսնցունենք։
− Ի՞նչ ըսել կուզեք,− հարցուց Պողոս էֆենտի։
− Ձեր տիկինը այս ժամուս հոս է․․․
− Հո՞ս է մի,− գոչեց Պողոս էֆենտի բարկութենեն դողացող բարձր ձայնով մը։
− Կաղաչեմ, մի պոռաք, կրնան ձեր ձայնը լսել․․․
− Ո՞վ պիտի լսե,− հարցուց Պողոս էֆենտի ձայնը քիչ մը ցածցնելով։
− Նախ տիկին Շազիկ և հետո մյուսը… Այսինքն… իր բարեկամը, ձեր…
− Ո՞ւր են, ըսե՛ տեսնեմ, շուտ․․․
− Կաղաչեմ, հանդարտեցեք,− ըսավ երիտասարդը,− ասանկ ծանր պարագաներու մեջ պաղարյունությունը կորսնցնելու չէ։
− Բայց գիտես որ ինչ սարսափելի բան մըն է ըրածդ։
− Ափսո՜ս, գիտեմ,− պատասխանեց երիտասարդը, բայց․․․
− Եվ եթե սուտ կամ սխալ ըլլա ըսածներդ, ինչպե՞ս պիտի ազատիս ձեռքես։
− Այդ մասին տարակույս չունիմ… զուտ ճշմարտությունն է խոսածս,− պատասխանեց երիտասարդը ամենայն հանդարտությամբ։
− Ի՞նչ,− գոչեց Պողոս էֆենտի,− տակավին կհամարձակի՞ս ըսել, թե կինս կգտնվի իր սիրահարին հետը: Սուտ կխոսիս․․
− Բացարձակապես ճիշտ է ըսածս։
