− Ո՞ր տունը․․․
− Այս օտարականներուն մեջ կվայելե՞ր, որ գայիր պոռայիր, կանչեիր… ո՜վ գիտե ներս մտած ատենդ ալ ինչեր ըսիր…
− Բան մըն ալ չըսի,− պատասխանեց Պողոս էֆ.,− իմ ըսելուս պետք չէ մնացեր արդեն…
− Այստեղ ոչ ոք կճանչնա ինծի…
− Դուն անանկ գիտես,− պատասխանեց Պողոս էֆ., որ կամաց-կամաց իր հանդարտությունը գտնել վերսկսած էր։
− Ես իմ ըսածս գիտեմ…
− Մեյ մըն ալ դեմի սենյակը եղող մարդուն հարցուր տեսնենք…
− Դեմի սենյակը ո՞վ է որ…
− Չեմ գիտեր, երիտասարդ մը կար, ան ըսավ ինծի, որ դու ու Տիրան օլաճախը այս սենյակը կգտնվիք։
− Անունս տվա՞վ․․․
− Հրամմեր ես, անունդ տվավ, փոսթա՜լ,− գոչեց Պողոս էֆենտի հանկարծ կրկին բարկանալով։
Շազիկ դողահար ձեռքով մը իր արդուզարդը ավարտեց ու հայելիին դիմացը անցնելով գլխարկը դրավ։
− Քա հիմա սա եղածը մեր գեղին մեջ իմացվի նե, ի՞նչ պիտի ընենք․ գոնե ասիկա ալ չմտածեցի՞ր,− գոչեց Պողոս էֆենտի,− ինտոր պիտի ազատինք Սաթենին բերնեն։
− Դուն գործն ասանկ վելվելեի չի տաս նե՝ անիկա ո՞ւրկե պիտի իմանա եղածը․․․
Երկու ամուսիններուն միջև պահ մը լռություն տիրեց։ Կինը իր արդուզարդը ավարտած, ոտքի վրա կեցած էր, մինչ Պողոս էֆենտի խոշոր քայլերով սենյակը կչափչփեր խոր մտածումի մը մեջ թաղված։
Հայտնի էր, որ ծանր, վճռական որոշում մը տալու վրա էր։
Հանկարծ կեցավ ու շեշտակի կնոջը նայելով ըսավ.
− Հիմա ասկե պիտի ելլաս շիտակ մորդ տունը պիտի էրթաս…
− Ի՞նչ,– թոթովեց Շազիկ սարսափած։
− Մորդ տունը պիտի երթաս, մեյ մըն ալ ոտըդ իմ տուն չպիտի դնես․․․ հասկաա՞ր։
Եվ սպառնական կերպով ձեռը բարձրացուցած՝ ավելցուց․
− Շուտ կորսվե՛, եթե ոչ, ձեռքես գեշություն մը պիտի ելլա։
