Եվ սակայն Շազիկ տեղեն չշարժվեցավ։ Հուզված, այլայլված սկսավ արտասվել։
− Կորսվե,− ոռնաց ամուսինը։
− Ներե՛,− գոչեց կինը, ծունկի գալով ու իր էրկան ոտքերուն փարվելով, բայց մյուսը բրտորեն ոտքի հարվածով մը զայն հեռուն հրեց։
Այն ատեն Շազիկ, գետնամած, սկսավ ավելի դառն հեծեծանք մը արձակել։
Պողոս էֆենտի նորեն սկսավ ման գալ սենյակին մեջ, առանց բառ մը արտասանելու։
Հետո կեցավ կնոջ դեմ և ակռաներուն մեջեն մռլտաց․
− Իմ ուշախի՞ս, Տիրանի հետ, անամո՜թ․․․ քա՛, այդ ապուրը պիտի ուտեիր նե՝ գոնե ինե մեծ, ինե հարուստ մեկու մը հետ ուտեիր…
Սկիզբեն ի վեր Պողոս էֆենտին տանջող մտածումը այս էր։ Եթե իր կինը գտնար «շնորհքով» մարդու մը հետ, հարուստ վաճառականի մը հետ, գուցե շատ շպիտի զգացվեր։
− Քա՛, ալ մարդ չգտար, այդ «յազըճիի» կտորի՞ն աչք տնկեցիր,− գոչեց բռունցքը բարձրացուցած,− քա՛, բնավ արժանապատվություն չունի՞ս դուն… լսողը ի՞նչ պիտի ըսե հիմա… Պողոս էֆենտիին կնիկը իրենց գրագիրը կսիրե եղեր… թո՛ւ անամո՛թ…
− Ներե՛, Պողոս էֆենտի,− կաղերսեր կինը, միշտ գետնամած։
− Ներելիք տեղ թողուցե՞ր ես… շուտ կորսվե, մորդ տունը դարձի՛ր… աչքս չտեսնա քեզի։
− Սըկե հունա չեմ երթար,− պատասխանեց Շազիկ հանկարծ ոտքի ելլելով ու իր պաղարյունությունը գտած։
− Ինչ հրամմեցի՞ր․․․
− Սըկե հուն ա չեմ երթար․․․
− Քու գլուխդ կջախջախեմ հիմա։
− Ինչ կուզես ըրե, ծեծե, մեռցուր, տեղ մըն ալ չեմ էրթար, ես իմ պատիվս ոտնակոխ չեմ ըներ։
− Սըվոր նայեցեք,− գոչեց Պողոս էֆ. սրտմտած,− դեռ պատվի խոսք կընե կոր…
− Հարկավ կընեմ, ես քեզի պես չեմ, որ իմ պատիվս ամենուն բերնին ծամոց ընել տամ…
– Քա ես ի՞նչ ըրած ունիմ, փոսթա՛լ…
− Տահա ի՞նչ պիտի ընես․․․
