− Կրնա ըլլալ,− պատասխանեց Պողոս էֆենտի,− բայց ի՞նչ հետևցնես ատկե։
− Պարզապես սա պիտի ըսեմ, որ պետք է երիտասարդին բերանը գոցել… այն ատեն խնդիրը կլմննա։
− Ինչպե՞ս…
− Չեմ գիտեր… թերևս դրամով։
Հիմա Պողոս էֆենտիին բարկությունը գրեթե բոլորովին անցած էր։ Կացությունը կդատեր չեզոք անձի մը պես, իբր թե խնդիրը իր վրա չդառնար։ Ամենեն շատ զինքը նեղացնող բանն էր հրապարակային գայթակղությունը, որ կրնար թե նյութապես և թե բարոյապես վնասել իրեն։ Եթե վստահ ըլլար, որ ամեն բան ծածուկ պիտի մնար, թերևս նույնիսկ ներեր իր կնոջը և մոռնար այդ դժնդակ իրողությունը։
− Վա՜յ, եթե Մարգար էֆենտիենց բերանը իյնանք,− ըսավ, դառնալով իր սևեռուն գաղափարին։
− Ուրկե՞ ուր պիտի իմանան,− պատասխանեց Շազիկ։
− Արդ, Տիրանը պիտի երթա ամեն բան պատմե։
− Երբեք, շատ ստորին արարած մը ըլլալու է, որ անանկ բան մը ընե։
− Զինքը վռնտելուս համար գուցե վրեժ լուծե։
− Բարկության միջոցին քիչ մը խիստ վարվեցար հետը, բայց վնաս չունի, անոր բերանը գոցելը դյուրին է, դուն ան գործը ինծի ձդե։
− Իսկ դեմի երիտասա՞րդը…
− Ահա՜ բուն խնդիրը։
− Արդյոք հիմա երթամ անմիջապես զինքը տեսնե՞մ…
− Կարծեմ լավագույն միջոցը այդ է։
Պողոս էֆենտի փոքրիկ վարանումե մը ետքը ըսավ իր կնոջը.
− Դուն մեյ մը ել տուն դարձիր տեսնեմ…
Շազիկ չափազանց գոհ՝ այսքան աժան ազատվելուն՝ անմիջապես սենյակեն դուրս ելավ և դեպի սանդուխը ուղղվեցավ։
Ամուսինը վայրկյան մը սպասեց, մինչև որ լսեց տան դռան բացվիլը և իր կնոջ հեռանալը, հետո սիկարեթ մը վառեց, քանի մը անգամ քաշեց և սենյակեն դուրս ելլելով գնաց Աբգարին սենյակին դուռը բախելու։
Բայց պատասխան չստացավ։ Կրկին բախեց, սակայն իզուր։ Դուռը բանալ փորձեց, կողպված էր։
