− Այդ Աբգարը ի՞նչ գործ ունի եղեր Մարգար էֆենտիին տունը։
− Կարծեմ իրեն մեկ հեռավոր ազգականն է եղեր։
− Հե՞,− գոչեց Պողոս էֆենտի, այս նոր հայտնութենեն սարսափած։
− Կայծունին այնպես ըսավ․․․ բայց տեսնենք իրա՞վ է, դուն ատանկ մարդ չես ճանչնար եղեր, ուրեմն բոլոր այս պատմությունը ոևէ հիմք չունի։
− Ա՜… չեմ ճանչնար,− պատասխանեց Պողոս էֆենտի,− բայց…
− Կտեսնեմ, որ պարապ տեղը ձեզի իրար անցուցի, եթե գիտնայի, որ այսքան պիտի հուզվիք՝ րնավ խոսք չէի բանար,− ըսավ Մկրտիչ աղա։
− Այդ Աբգարը անգամ մը չե՞նք կրնար տեսնել,− ըսավ Պողոս էֆենտի առանց իր բարեկամին խոսքերուն ուշադրություն դարձնելու։
− Իրով որ չեմ գիտեր, թե ինչպես կարելի է… բայց ի՞նչ օգուտ այդ երիտասարդը տեսնելեն։
− Այսինքն կուզեի հասկնալ, թե ի՞նչ նպատակի համար այս խոսքերը կտարածե կոր։
− Ատիկա շատ պարզ է, պարզապես թշնամության համար։
− Բայց ես այդ տղուն հետ բան մը չունիմ։
− Ըսի ձեզի, որ Մարգար էֆենտիի ազգականն է եղեր, ասիկա բավական է ամեն բան բացատրելու։
Պողոս էֆենտի չպատասխանեց։ Խորին մտածումի մեջ թաղված կթվեր։ Մկրտիչ աղա զղջացած էր գալուն և այդ խոսքերը բանալուն։ Ինք կենթադրեր, թե ըսվածները զրպարտություններ էին ե թե Պողոս էֆենտի պիտի կրնար զանոնք մեկ բառով հերքել, իսկ հիմա կտեսներ թե, ընդհակառակը, իր բարեկամը ոչ թե կարող չէր եղածը հերքելու, այլ նույնիսկ գրեթե պատմության ճշմարտությունը կհաստատեր իր հուզված ու շփոթված կերպարանքովը։
− Կերևա, որ բոլոր իմացածներս ճիշտ են,− խորհեցավ Մկրտիչ աղա և այս մտածումը զինքը խորապես վրդովեց։
Կամաց մը ոտքի ելավ և մեկնելու պատրաստվեցավ, սակայն Պողոս էֆենտի ձեռքի շարժումով մը կեցուց զինքը։
− Նստե՛, կաղաչեմ։
Թաղականը նստավ։
