− Խայտառակը դո՛ւն ես, խոսքդ ետ ա՛ռ․․․
− Ինչո՞ւ պիտի ետ առնեմ՝ խայտառակ ես, խայտառակին ալ մեծը։
Ընկեր Կայծունի բարկացած, բորբոքած, բազուկ վերցուց զարնելու ձևով մը։
Ուսուցիչը ինքն ալ պատրաստվեցավ կռվիլ, բայց ներկաները միջամտեցին ու բաժնեցին երկու ոսոխները։
Նմանօրինակ տեսարաններ տեղի կունենային հոս ու հոն։ Հետզհետե գլուխները կտաքնային, գրգռությունները կավելնային։ Սուսերյանց պահ մը Թորգոմին մոտեցավ և ականջին փսփսաց.
− Մեր տղոց ըսե՝ մեյ մեկ գավազան ճարեն, պետք է պատրաստ ըլլանք ամեն պատահականության հանդեպ։
− Իրավունք ունիս,− պատասխանեց ուսուցիչը և փութաց հրամանատարին հրահանգը գործադրելու։
Հետզհետե հասան ընտրական ժողովի անդամները և ուղղվեցան եկեղեցի։ Հոն մեջտեղը դրած էր խոշոր սեղան մը, շուրջը աթոռներ շարած։
Սեղանին մեջտեղը կերևար տուփ մը՝ ժողովրդի իրավունքներուն խորհրդանշանը…
− Սկսի՞նք գործողության,− հարցուց ժողովի անդմներեն մին։
− Դեռ կանուխ է։
− Ժողովուրդը եկած է, կարող ենք սկսիլ։
− Բայց նախագահը մեջտեղ չի կա։
− Իր խուցը ըլլալու է, թող ժամկոչը երթա կանչե։
− Վարդան աղբա՛ր,− գոչեց ժողովականներեն մին։
Ժամկոչը, որ քիչ մը անդին կեցած էր, վեհերոտ, տատամսոտ քայլերով մոտեցավ։ Խեղճը առտվնե ի վեր սարսափելի տագնապներու մեջ կապրեր, կզգար, որ այս կիրակին վճռական դեր մը պիտի կատարեր իր կյանքին մեջ և այն մտածումը զինքը կտանջեր։
− Վարդան աղբա՛ր, գնա ավագերեցը կանչե,− հրամայեց նստողներեն մին։
− Գլխուս վրա,− պատասխանեց ժամկոչը խոնարհությամբ և բարևելով հեռացավ։
Քանի մը վայրկյան ետքը ավագերեցը մտավ եկեղեցի, իրեն
