− Էյ դուն ո՞ւր տեսար տե խոսեցուցիր այդ Սուրբիկը։
− Հիմա Փութուրյանենց քով մտած է՝ հոն տեսա։
Փութուրյանենք իրենց ծանոթ ընտանիք մըն էին, որոնք օդափոխության եկած էին վերին Վոսփորի այն գյուղը, ուր կգտնվեին այս միջոցիս։
− Սա ծաղկահար աղջիկ մը տեսանք նե անցած օր տուներնին՝ ա՞ն է,− հարցուց Պողոս էֆ.։
− Ճիշտ ան է, Մարգար էֆենտիենց տունն ալ տեսած ըլլալու ես։
− Չեմ հիշեր կոր։
Պողոս էֆենտի պահ մը լռեց և սկսավ մտածել։ Այդ Սուրբիկը իբրև Սասանյաններու ներքին կյանքեն մոտեն տեղյակ մեկը, թերևս կրնար օգտակար ըլլալ։ Իր կնոջ մինչև հիմա ըրած անորոշ ակնարկություններուն մեջ Սուրբիկ միակ լուրջ հենակետը կներկայացներ, միակ աղբյուրը, ուրկե կարելի էր որոշ բան մը քաղել։
Միայն թե Շազիկ ո՞ր աստիճան ճշմարիտ կխոսեր ճամփված սպասուհիին բերանը ամբաստանություններ դնելով։ Այս կետը հարկ էր լուսաբանել։
− Դուն Սուրբիկը երկար բարակ խոսեցուցի՞ր,− հարցուց կնոջը։
− Խոսեցնելու պետք չի կա, արդեն ինք կպատմե կոր,− պատասխանեց Շաղիկ,− խեղճին սիրտը այնքա՜ն էրեր է, որ…
− Անիկա՞ պատմեց Սաթենին Միհրանիկի հետ ունեցած հարաբերությունները։
− Ան ալ ըսավ, ուրիշ բան ալ ըսավ, որ մեկը միտքս պահեմ․․․ կուզես նե՝ օր մը հոս կանչենք, խոսեցնել տուր, ականջովդ լսե, քանի որ իմ խոսքիս չես ուզեր կոր հավատալ։
Այս առաջարկը ամենեն բանավորը թվեցավ Պողոս էֆենտիի։ Արդարև իր կնոջ անկեղծության վրա շատ վստահություն չուներ, կրնար իրողությունները խեղաթյուրել կամ չափազանցել։ Իր կողմե կատարված հարցուփորձ մը կրնար ավելի որոշ արդյունք մը տալ։
− Իրավունք ունիս, օր մը կանչել տուր տե՝ հետը մեյ մը տեսնվիմ, միայն թե հատկապես ատոր համար կանչվածի ձև չառնե…
− Վաղվընե թեզը չի կա, ես անիկա հոս բերել կուտամ։
