առտու մը հանդիսավորապես գացած էր եկեղեցի և խորհրդարանը բազմած։
Թաղեցիները ընդհանրապես համակիր ընդունելություն մը ըրած էին, մանավանդ ընդդիմադիր տարրը, «Շանթ Ակումբը», ինչպես տեսանք, դաշնակցած էր նորակազմ մարմնույն հետ։
− Մարգար էֆենտին խելոք մարդ է,− կըսեր Սուսերյանց իր բարեկամներուն,− ես մոտեն չէի ճանչնար զինքը, բայց հիմա առիթ ունեցա ուսումնասիրելու, լավ խմոր է, միայն թե պետք է առաջնորդել զինքը, ղեկավարվելու պետք ունի։
Սուսերյանց իր մտածումը բանաձևած էր հետևյալ կերպով. «Ղեկավարի ուժը միացնել կապիտալիստական զորության և այդ երկուքը ի նպաստ դնել կուլտուրական զարգացումին»։
Բոլոր իր տենդոտ գործունեությունը, Առժամյա Թաղ. Խորհուրդը կազմելե ի վեր, նվիրված էր այս բանաձևին տարածման։ «Շանթ Ակումբ»-ի անդամները իրենց դասը աղեկ սերտած աշակերտներու պես, իրենց դեմ ելնողներուն կկրկնեին.
- Եղբայր, Մարգար էֆենտին կներկայացնե կապիտալիստական զորություն, մինչդեռ մենք գիտակից երիտասարդներս, ղեկավարիչ ուժ ենք, եթե կրնանք այս երկու ուժերը իրարու միացնել, այն ատեն կուլտուրական գործը մեծ զարկ մը կստանա թաղին մեջ։
Այս բրոբականտը սակայն շատ գործին չէր գար «Պայքար Լսարան»-ին։ Այս վերջինը, ինչպես հայտնի է, թաղային պայքարի միջոցին կեցած էր Մարգար էֆենտիի և իր կուսակիցներու կողքին, և ճիշտ այն միջոցին, ուր կհուսար իր աշխատության վարձքը քաղել, ահա, «Շանթ Ակումբը» մեջտեղ նետված էր իր բանաձևով և ժողովին տված որոշումով, և կսպառնար ինք քաղել հաղթության դափնիները։
Ընկեր Կայծունի, թեև առաջին վայրկյանեն փութացած էր Մարգար էֆենտիի քով և շնորհավորած զայն իր տարած հաղթության համար, զգացնելով միանգամայն, որ վաճառականը իր հաջողության մեծ մասը կպարտեր «Պայքար Լսարան»-ի անձնվեր գործունեության, բայց Մարգար էֆենտի շատ խանդավառ ընդունելություն մը չէր ըրած զինակիցներուն, հակառակը, իր համակրանքը ուղղված էր դեպի Սուսերյանցը։
Այս բանը շատ վշտացուցած էր ընկեր Կայծունին, որ չէր
