հայրս իրեն արտոներ է ուզած ատեն գալ մեզի այցելելու, ուստի էֆենտին ալ վաղը իրիկուն պիտի զա։
− Շատ լավ, բայց միթե հոս զալու համար արտոնությա՞ն պետք կա,− պատասխանեց Թագուհին, որ արդեն կռահած էր ամեն բան:
Վերադարձին Լևոն ամենազվարթ տպավորության տակ էր. այդ հանդիպումը բոլորովին կազդուրեր, երջանկացուցեր էր զինքը և հիմա քթին տակեն եվրոպական եղանակ մը սուլելով կքալեր ձյունին տակ, որ հետզհետե կսաստկանար։ Հակառակ գեշ օդին, չուզեց պանդոկ երթալ. առանձին մնալ կուզեր իր մտքի ուրախ տրամադրության հետ։ Կվախնար որ պանդոկ էրթալով՝ մորը հետ տեսակցություն մը կրկին խանգարեր իր հոգեկան դրությունը և կուզեր վերջնական հատակագիծ պատրաստելե ետքը, ներկայանալ պատերազմի դաշտը, քանզի կխորհեր թե իրավցնե հարկ պիտի ըլլար գուցե կռվիլ իր մոր հետ։
Այսպես, ուրեմն, ալ վերջնականապես որոշված էր ամուսնանալ Ռոզիկի հետ։ Եթե այդ մասին փոքրիկ վարանք մը ուներ, այն ալ անհետացած էր այս դիպվածական հանդիպումեն ի վեր։
− Այս որոշումս պիտի հայտնեմ մայրիկիս,− կխորհեր,− գալով դրամօժիտ խնդրին, անգամ մըն ալ խոսք կբանամ Ղուկաս էֆենտիին, և եթե համառի ավելի տալու, անուշ տեղը կկապեմ. գալով մորս առարկություններուն՝ անոնց ալ ճար մը կգտնեմ… չըլլա նե՝ զինքը կխաբեմ, կըսեմ, որ վեց հազար կամ յոթ հազար ոսկի կառնեմ կոր, գալու համրելու չէ յա։
Այս մտածումներով թեթևցած՝ երիտասարդը որոշեց այլևս պանդոկ վերադառնալ։ Ճամփան հարսանիքի մանրամասնություններուն վրա մտածեց, և հանկարծ գաղափար մը միտքը եկավ։ Պսակի հանդեսեն անմիջապես ետքը ճամփորդել, մեղրալուսինը կառախումբին մեջ անցնել, առանձին, Ռոզիկի հետ գլուխ գլխի, քանի մը օր մնալ Վիեննա և անկե երթալ Փարիզ։ Մայրը կրնային հոս թողուլ, և հետո, քանի մը շաբաթեն առանձին թող գար, երբոր իրենք ալ հաստատված կըլլային տուներնին։
− Ո՞ւր մնացիր մինչև այս ատեն,− հարցուց մայրը, երբ Լևոն սենյակեն ներս մտավ։
− Գացի ասդին անդին պտտեցա, հետո տիկին Թագուհին և օրիորդ Ռոզիկին հանդիպեցա, միասին թեյ խմեցինք։
