− Ի՞նչ վերջնական կարգադրություն,− հարցուց աղջիկը անմեղ չարաճճիությամբ մը։
− Երկուշաբթի օրը պիտի գանք խոսք-կապ բերելու։
Ռոզիկ չպատասխանեց, բայց Լևոն զգաց որ իր թևին տակ աղջկան բազուկը թեթև մը սրսռաց։ Այդ սարսուռը անճառելի հեշտություն մը պատճառեց երիտասարդին։
− Գո՞հ եք,– հարցուց փաղաքշոտ ձայնով մը։
Ռոզիկ Լևոնի երես նայեցավ և կարմրելով ժպտեցավ։ Այս համր խոստովանությունը չբավականացուց երիտասարդը, որ կրկին պնդեց.
− Ըսե՛ք, խնդրեմ, գո՞հ եք…
− Այո,− մրմնջեց Ռոզիկ ալ ավելի կարմրելով։
− Եվ գիտե՞ք որ Ղուկաս էֆ. հրաման տվավ ուզած ատենս ձեզ այցելության գալու, առանց երկուշաբթիի պաշտոնական գործողության սպասելու։
− Ուրեմն հիմա մեզի հետ վեր կելլեք ու կնստինք կխոսակցինք:
− Ոչ այսօր, բայց վաղը իրիկուն անպատճառ պիտի գամ։
Երիտասարդը նույն միջոցին շատ կփափաքեր օգտվիլ Ղուկաս էֆենտիի տված արտոնաթենեն − սակայն չուզեց շատ վրաձգոց երևնալ։ Մանավանդ որ տիկին Թագուհի դեռ տեղեկություն չուներ ամուսնույն տեսակցութենեն։ Լավագույն էր, որ օր մը գոնե անցներ։
− Եվ անգամ մը, որ նշանվինք, ալ այն ատեն անմիջապես հարսանիքի պատրաստության կսկսինք,− շարունակեց Լևոն, որ բոլորովին խանդավառված էր,− քանզի պետք է, որ շուտով Փարիզ վերադառնամ… ասկե զատ փետրվար ու մարտ ամիսները Փարիզի ամենեն փայլուն եղանակն է, պետք չէ որ փախցնենք։
Ալ հասած էին դռան առջև և հարկ էր բաժնվիլ։
Տիկին Թագուհի կրկին և կրկին շնորհակալություն հայտնեց երիտասարդին, մինչ Ռոզիկ խնդալով ըսավ.
− Ուրեմն, այսպես, վաղը իրիկուն անպատճառ կսպասենք։
Մայրը, որ աղջկան ու երիտասարդի միջև փոխանակված խոսակցությունեն տեղեկություն չուներ, զարմացած Ռոզիկի երեսը նայեցավ, որ միշտ ծիծաղով բացատրեց.
− Լևոն էֆենտին այսօր հորս հետ տեսակցելու գացեր է և
