− Ոչ։
− Անանկ է նե՝ օղի թող բերեն։
− Աղեկ կըլլա։
− Այս ատեն ի՞նչ կընես կոր փողոցները։ Ճանըմ, քեզ դպրոցեն հանե՞ր են… ինչո՞ւ չես բողոքեր կոր… ասանկ անիրավություն կըլլա՞․․․
Այս բոլոր հարցումներուն իբրև պատասխան ուսուցիչը հանրագրության պատմությունը ըրավ, գրպանեն հանեց, կարդաց զայն և ըսավ։
− Ասիկա ստորագրել տալու համար կպտտիմ կոր։
− Կեցցե՛ս, շատ աղեկ կընես, ամենքն ալ կստորագրեն, վստահ եղիր,− պատասխանեց Սիսակ,− Գրիգորիկ աղային ստորագրել տվի՞ր։
− Ոչ տակավին։
− Անոր տո՛ւր, անպատճառ կստորագրե։
− Պիտի երթամ։
− Ռափիկ աղային տարիր հարկավ։
− Դեռ անոր ալ չգացի։
− Զարմանալի մարդ ես, աչքը գոց կստորագրե, քեզի շատ կսիրե Ռափիկ աղան։
− Գիտեմ, բայց դեռ ժամանակ չունեցա, այսօր պատրաստվեցավ հանրագրությունը։
− Մինչև հիմա որո՞ւ տարիր։
− Մարտիկ աղային, Ակոբճան աղային, Սիմոն աղային։
− Հարկավ ստորագրեցին։
− Խոստացան, պիտի ստորագրեն,− պատասխանեց ուսուցիչը թեթև վարանումով մը։
− Անշուշտ պիտի ստորագրեն,− պատասխանեց Սիսակ,– իրենց պարտականությունն է… է՜յ, Ղուկաս էֆենտիին գացի՞ր, անոր ստորագրությունն ալ պետք է, թաղին երևելիներեն է, և անպատճառ կստորագրե, որովհետև Մարգար էֆենտիին հետ շատ աղեկ չէ։
− Ամենուն ալ պիտի երթամ…
− Ժամագործ Ղուկաս աղան ալ մի մոռնար, ան ալ մենե է, գիտցած ըլլաս․․․
