− Երկու օրեն անպատճառ կսպասեմ։
Եվ երկու բարեկամները իրարմե բաժնվեցան։
Պարոն Թորգոմ այդ երկու օրը անձկության մեջ անցուց։ Մեկ կողմե անհամբեր կսպասեր Թաղ. Խորհուրդի կողմե իրեն ըլլալիք պաշտոնական դիմումին, որպեսզի բարեհաճի վարժարանին մեջ պաշտոն ընդունելու, մյուս կողմե Ճանիկի գործունեության արդյունքին։
Միտքը դրած էր շատ դյուրավ տեղի չտալու և խիստ պայմաններով կրկին վարժարան մտնելու։
Հաջորդ օրը մինչև իրիկուն տունը մնաց, հուսալով, որ Սուսերյանց պիտի գար իր առաջարկը կրկնելու։
− Լավագույն է, որ դուրսը իրարու չհանդիպինք, և ես զինքը փնտռելու կերպարանք չառնեմ, կմտածեր, եթե անպատճառ ինծի պետք ունին, կրնան տունս գալ ու զիս գտնել։
Եվ սակայն ոչ ոք երևցավ։
Իրիկունը ուշ ատեն, ալ համբերությունը սպառած, պրն. Թորգոմ դուրս ելավ և ուղղվեցավ այն սրճարանը, ուր ընդհանրապես կհավաքվեին թաղեցիները։
Ներս մտնելով նշմարեց Մանուկ աղան և անոր մոտեցավ:
− Նայինք, Թաղ. Խորհուրդին մեջ ի՞նչ որոշում տրվեր է իմ մասին,− ըսավ ինքն իրեն։
Մանուկ աղա, ինչպես միշտ, սիրալիր ընդունելություն մը ըրավ ուսուցչին, որպիսությունը հարցուց և մի քանի խոսքերե ետքը ըսավ.
− Պաշտոն մը գտա՞ր, պրն. Թորգոմ։
− Շիտակը, շատ ետևե ինկած չունիմ,− պատասխանեց մյուսը,− քանի մը գործեր կան, մեկ քանի առաջարկներ եղած են, բայց դեռ վերջնական որոշում մը չեմ տված։
− Շատ լավ, ուրախ եմ ուրեմն։
− Ինծի պես փորձառու ուսուցիչ մը պարապ չմնար, ասկե զատ, ուսուցչական ասպարեզեն դուրսն ալ գործեր ներկայացան։
− Վայ… ավելի աղեկ, ի՞նչ տեսակ գործեր։
− Առևտրական ասպարեզին մեջ… շնորհքով գործեր։
− Կեցցես, տեսա՞ր մի աղեկ գործը, բնավ մի կենար ու ձեռքե
