− Քո՞վդ է։
− Կեցիր, որ պատմեմ, ինչ անհամբեր մարդ ես, սա օղիդ խմե մեյ մը։
Ուսուցիչը ստիպվեցավ գավաթը պարպել, որպեսզի Ճանիկ ժամ մը առաջ իր բացատրությունը սկսի։
− Ծո՜, վա՜յ անպիտան մարդ,− գոչեց Ճանիկ,− երբեք մտքես չէր անցներ, որ ասանկ ապուշություն մը պիտի ընե։
− Որո՞ւ կակնարկես կոր,− հարցուց Թորգոմ։
− Խմե նայինք,− պատասխանեց Ճանիկ,− բարկութենես այս իրիկուն ինքզինքս խմելու տվի։
− Բայց դեռ չհասկցանք, թե խնդիրը ի՞նչ բանի վրա է,− ըսավ ուսուցիչը։
− Յոթը մեճիտիե ալ համրած չըլլամ իրեն,− շարունակեց Ճանիկ։
− Բայց որո՞ւ վրա է խոսքդ։
− Ճանըմ, քեզի չըսի՞ որ հանրագրությունը մեկու մը հանձնած էի, որ 30-40 ստորագրություն հավաքե։
− Այո՛, ըսիր և ճիշտ ատոր համար ալ եկա տեղեկություն առնելու։
− Ատոր համար 142 ղրուշ համրեցինք իրեն։
− Այդ ալ գիտեմ։
− Հարկավ գիտես, քանի որ դրամը դուն տվիր։
− Է՛յ, հետո ի՞նչ եղավ։
− Այս առտու մարդը ելավ եկավ…
− Աղեկ ուրեմն,− ընդմիջեց Թորգոմ,− կհուսամ հանրագրությունը հետը բերավ և քեզի հանձնեց։
− Մտիկ ըրե, եղբայր, բայց նախ սա գավաթը պարպե… այս առտվան պես տակավին կյանքիս մեջ բարկացած չունեի։ Քովս եկավ թե չէ «սա հանրագրությունը տուր նայիմ» պոռացի։ Ի՞նչ պատասխան տա նե կհավնիս․․․
− «Դեռ չեմ լմնցուցեր ստորագրելու գործողությունը»։
− Իցիվ թե այնպես ըլլար… «հանրագրությունը քովս չէ» չըսե՞ մի… «էյ ի՞նչ եղավ», հարցուցի, «Պատռեցին» պատասխանեց…
− Պատռեցի՞ն մի,– պոռաց Թորգոմ տեղեն ցատկելով։
− Ասիկա լսելուս պես,– շարունակեց Ճանիկ,– ինչ ըլլալս չգիտցա, ականջներուս չուզեցի հավատալ…
