− Իրավունք ունիս։
− Իմ կյանքս ժողովրդին նվիրված է, իմ բազուկս հայ ազգին կպատկանի։ Մինչև հիմա արյունս իմ ազգիս համար թափեցի, ասկե ետքն ալ…
− Մի՛ հուզվիր, կաղաչեմ, և մի՛ շարունակեր, ասկե ետքն ալ ազգին համար պիտի թափես, գիտեմ։ Կեցցե՛ս, շատ ապրի՛ս, աստված ձեզպեսները պակաս չընե։
− Ամե՜ն,− գոչեց Վարդհոգյան սրտի խորեն, ու հասանք կայարան։
Դեռ կես ժամ կար կառախումբին մեկնելուն. պետք էր խոսի՜լ տակավին կես ժամ Վարդհոգյանի հետ։ Հանուն հայրենասիրության այդ ալ ըրի, ու ասկե ետքը եթե զիս Հայկ դյուցազնին քով չդասեն՝ հանցանքը իմս չէ։
− Մե՜նք, որ պետք եղածին չափ ուժ չունինք մեր թշնամիին հետ կռվելու համար,− ըսի իրեն, երբ տոմսակը առնելն ետքը կայարանին երկայնքը կպտտեինք։
− Ուժ չունի՞նք. հապա այս բազուկնե՞րը, մի՞թե բավական չեն,− ու հորիզոնական ձևով բարձրացուց իր թևերը։
− Անշո՜ւշտ, անշո՜ւշտ,− աճապարեցի ըսել,− միայն թե գոնե երկու-երեք հատ ալ ըլլար այդ բազուկներեն, այն ատեն բոլորովին ապահով կրնայինք ըլլալ մեր ազատության համար։
− Իրավունք ունիս,− պատասխանեց Վարդհոգյան,− ափսո՜ս, որ ինծի պես քանի մը հոգի չի կա։ Ա՜խ, պարո՛ն, եթե անդրանիկ տղաս քիչ մը ավելի մեծ ըլլա՜ր…
− Ավա՜ղ։
Ու այսպես խոսակցությունը տևեց մինչև որ կառախմբին մեկնելուն ժամը հասավ։
Երբ Գահիրե գացի շաբաթ մը ետքը, Վարդհոգյան օրվան մարդն էր հոն, կամ ավելի ճիշտը, ամսվան հերոսը, որովհետև ամեն ամիս իր հերոսն ուներ այդ միջոցին։ Հայկական սրճարանը բազմած կխոսեր անիկա, առտըվնե մինչև իրիկուն և իրիկվընե մինչև կես-գիշեր։
− Որ մենք հերոս այսպես, որ մենք հերոս այնպես։
Ճշմարտության սիրո համար և ի պատիվ իրենց պետք է
