− Տասներկուքը կար, կազերը վառելու վրա էին։
− Դեպի վա՞ր կերթային կոր։
− Դեպի վար։
Հուսեփիկ աղա հավաքեց բոլոր ստացված ծանոթությունները, լույս մը ծագեցնելու համար անոնց մեջեն։
− Ժամը տասներկուքին, Շիտակ ճամփան, Ռուսիո դեսպանատան աոջևները, մյուսյու Ժաք տաճկի նմանող երկար ֆեսով մեկու մը հետ, ուշ մնացողի մը պես քալելով, դեպի վար կերթա…
Պահ մը ամենքը կարծեցին, թե Հուսեփիկ աղա հետևություն մը պիտի հանե իրողություններու այդ կուտակումեն, բայց ոչ։ Երկու ափը բացավ, աչքերը դեպի ձեղունը հառեց, դեմքը ծամածռեց, լուռ կերպով հասկցնելու համար, թե խելքը չի հասնիր կոր։
− Զապթիեն չերթան,− գոչեց տիկինը, իր ըսածեն ինքն ալ սահմըռկած։
Նույն միջոցին դուռը զարկին։
− Վո՜ւյ ան է։
− Բարով խերով չի գար։
− Կարճ կապեցեք։
Եկողը փաստաբան Կարապետ էֆենտին էր։
− Վա՞յ, արդեն սեղանը դրեր եք,− գոչեց գոհ ու զվարթ։
Բարևտուքի արարողութենեն ետքը, տանտիրուհին լուրջ, հանդիսական ձայնով մը հարցուց նորեկին․
− Կարապետ էֆենտի, քեզի բան մը պիտի հարցնեմ, շիտակը ըսե, սա մյուսյու Ժաքին վրա ի՞նչ կարծիք ունիս։
− Բոքերեն երեք ոսկի տալիք անի ինծի, դեռ չտվավ, աղեկ կարծիք մը չունիմ վրան։
− Չէ՛, իմ հարցուցածս ան է, որ ինչպե՞ս մարդ է։
− Աոավ-փախավին մեկն է։
− Ասիկա ամենուս գիտցած բանն է, բայց կկարծե՞ս որ խաֆիե ըլլա։
− Կրնա ըլլալ, շատ աղեկ կրնա ըլլալ․․․ Ի՜նչ, բա՞ն մը լսեցիք որ…
− Մարկոս էֆենտին տեսեր է այս իրիկուն, Շիտակ ճամփան, երկայն ֆեսով մարդու մը հետ կերթա կոր եղեր։
− Ուշ ատեն, Թյունելի մոտերը, դեպի վար կերթան կոր եղեր,– ավելցուց Հուսեփիկ աղա տաճկերեն լեզվով։
