− Չէ՛, եղբայր մեր մեջը ապակեդրոնացում կա․․․ ամեն տեղի դրամը այն տեղի մարդոց համար է, անոնք միայն կրնան և իրավունք ունին․․․
Գլխով հարցական շարժում մը ըրի։
− ․․․ Մատակարարելու,− հառաչեց Կարպիս։
− Մյուսյու Ժաքը պակաս է այս գիշեր,− ըսավ տանտիրուհին, երբ թղթախաղին սեղանը սարքվելով՝ տասնի չափ հյուրերը բոլորեցան շուրջը։
− Աս իրիկուն տեսա զինքը Շիտակ ճամփան, երկայն ֆեսով մեկու մը հետ կերթար կոր,− պատասխանեց Մարկոս էֆենտի, թուղթերը խառնելով։
− Երկա՞յն ֆեսով,− շեշտեց մեկը։
− Այո՛, կարծեմ տաճիկ էր։
− Իրա՞վ է, որ խաֆիեները երկար ֆես կդնեն,− հարցուց օրիորդ Զարուհի, ձայնը սովորականեն ավելի ցած հանելով։
− Անանկ կըսեն կոր։
Թուղթերը բաժնվեցան, խաղը սկսավ և սակայն տարտամ մտատանջություն մը կար ամենուն քով։ Երկար ֆեսով մարդը մյուսյու Ժաքին հետ սկսած էր անհանգիստ ընել զիրենք։
− Դեպի վե՞ր կերթային կոր,− հարցուց մին, խոսքը Մարկոս էֆենտիին ուղղելով։
− Չէ՛, դեպի վար։ Ուշ մնացածի պես կքալեին կոր։
Պատասխանը, փոխանակ հանդարտեցնելու, ավելի հուզեց ունկնդիրները։
− Ո՞ւր կերթան դեպի վար,− հարցուց գրեթե ինքնիրեն Սարգիս էֆենտի, կնճռոտ ու անլուծելի հարցի մը դիմաց գտնվողի երկմտությամբ։
Խաղը կշարունակվեր, բայց միտքերը խռոված էին։
− Շիտակ ճամփան ո՞ր կողմը տեսար սա մարդը։
− Ռուսիո, դեսպանատան առջևները։
− Ժամը քանի՞ին։
