շարունակել։ Սաթենիկի պատմությունը տակնուվրա ըրած էր զինքը ու այժմ ահռելի խղճահարության մը մատնված էր։
− Ուրեմն այսպես, խեղճ կինը իմ պատճառովս կզրկվեր նպաստե մը, իր ապրուստի միակ հույսեն, ինչպե՞ս կրնամ խղճի հանդարտությամբ հանդուրժել այսպիսի բանի մը… ձգել ելլել տունեն և սակայն այն ատեն խեղճ կինը բոլորովին անոք ու անպաշտպան պիտի մնա. հիմա գոնե ինե ստացած դրամովը տան վարձքը կվճարե և հոգ մը պակաս կունենա, բայց աստի վերջապես միշտ քովը մեկը ունի, որ նեղ պարագաներոuն գոնե փոքրիկ օգնություն մը կրնա ընել… չէ, թողուլ երթալը պարզապես վատություն պիտի ըլլա, դասալքություն մը… ընդհակառակը պետք է մնալ և կռվիլ, պետք է այդ մարդոց հասկցնել, թե անլուր զրպարտություն մըն է այդ ըսած խոսքերը, թե իրավունք չունին պարզ ենթադրություններու վրա հենվելով, այսպես անոթության մատնելով որբևայրի մը ու իր փոքրիկ աղջիկը։
Գարեգին հետզհետե այդ գաղափարին կկառչեր․ պետք էր երթալ գտնել Աղքատախնամի անդամները և ջանալ զանոնց համոզելու, թե իրենց տեղեկաբերը սխալած էր և թե Սաթենիկ պարկեշտ կին մըն էր ու ամեն կերպով արժանի օգնության։
− Վաղը իսկ պետք է որ երթամ և համոզեմ զիրենք, ասով միայն խիղճս պիտի կրնա հանգստանալ… իսկ եթե ինծի հետ ալ նախատական լեզվով խոսին, այն ատեն գիտեմ ընելիքս։
Ու այս որոշումը տալեն ետքը, երիտասարդը հանդարտած շարունակեց իր ընթերցումը։
Սաթենիկ իր խուցը քաշված՝ կջանար կուրծքին վրա տաքցնել Սիրվարդը, որ ցրտեն կդողար։
Նույն իրիկունը մեծ ուրախություն կար Ղուկաս էֆենտի Կելկիթյանի բնակարանը։
Հետևյալ օր խոսք-կապ պիտի կատարվեր վերջապես, լուրը արդեն գրեթե կես պաշտոնապես հաղորդված էր բարեկամներու և շատերը եկած էին մտերմորեն իրենց խնդակցությունը հայտնելու։
Այս խնամությունը մեծ բախտ մը կհամարվես Ռոզիկի համար և բոլոր բարձր դասու աղջիկներուն նախանձը կգրգռեր։ Ամբողջ Բերայի մեջ օրվան խոսակցության նյութ էր այդ նշանտուքը։
− Ինտոր այս քելեփիրը խափիշ ըրին - կըսեին ծնողքները, Կելկիթյաններուն ակնարկելով։
Եվ սակայն կըսեին, թե երիտասարդին մայրը շատ համամիտ
