ժամանակ բազուկը նվազ կշարժե, քան 96 թվականին սկիզբները։
− Ես արդեն Ներսես Վարդապետյանի օրեն ի վեր հակառակ եմ հեղափոխության,− կըսե այն հարուստներուն, որոնց տունը կճաշե երբեմն,− մենք պետք է ամեն ջանք ընենք, որպեսզի առևտուրը չվնասվի, վաճառականությունը զարգանա, երկրին վարկը բարձրանա։ Հոն է մեր փրկությունը։
− Աֆերի՜մ, շատ ճշմարիտ է,– կպատասխանե վաճառականը։
− Նավթը որչափ տարածվի ասիական գավառներուն մեջ, այնչափ պիտի լուսավորվին հայ գավառացիները․ կշարունակե պ. Միսաք։
− Շատ շիտակ է։
− Ենթադրեցեք, որ մանիֆաթուրայի խանութներ բացվին ամեն հայաբնակ գյուղերու մեջ, ի՜նչ մեծ բարիք մը պիտի եղած ըլլա մեր թշվառ եղրայրներուն համար, որոնք այսօր կիսամերկ կպտըտին զգեստ չունենալնուն։
− Շա՜տ իրավացի դիտողություն։
Բայց չհուսահատինք իրմե. այն օրն, ուր նավթն ու մանիֆաթուրան հաշտվին հեղափոխության հետ, պ․ Սիսաք մեջտեղ պիտի ելլե կարմիր վզնոցով մը, ձեռքը գրիչ ու սուր ու «Ձայնը հնչեց» պիտի երգե։
1898-1899 թթ․
