Դանիել Վարուժանը, լսելով Մուրադի՝ գետանցի առասպելական պատմությունը, գրում է «Բեգաս» ծավալուն բանաստեղծությունը՝ կերտելով օդապարիկ նժույգի և նրա հեծյալ ասպետի ձույլ կերպար, որ գալիս է խորհրդանշելու վաղնջական ժամանակներից երազած լույսի և արդարության.
Ո՛ւր որ բախե լանջը գոռ՝ կը թոթափե փշրված
Ցոլածին նժույգ հեծած ասպետը սլանում է դեպի երկինք, անցնում բարձունքների ու լեռների կատարների վրայով, ձգտում է հասնել արևին։
Հույսի, լույսի և ազատության ձգտող Բեգասն ու նրա հեծյալ ասպետը թռչում֊ճախրում են երկնքում, մարդկանցից ու կյանքից վեր և կգան՝ իրենց հետ բերելով լուսավոր ապագա, խաղաղ կյանք, որին այդքան սպասում էր հայ մարդը։
Քնարական պատկերները վարուժանական շնչով ծիածանվում ու ծավալվում են, առջևում հառնում է Մուրադը իբրև փառքի հուշակոթող, որը պիտի ունենա հետևյալ մակագրությունը.
Բայց, հեռուն, ի՞նչ սպիտակ տարածություն լուսափառ
Ճառագայթեց աչքերուդ մեջ ամեհի․․․
Սեբաստացի Մուրադը հայ ժողովրդի ոգեղեն ճիչն է…
