Յայտնի էր, որ փախուստի մատնուող ոստիկանները իրենց զարհուրած պատմութիւններով սարսափ ձգած էին շրջակայքը և պարտկելու համար իրենց անյաջողութիւնը չափազանցած էին մեր ուժերը։
Սրտապնդելու համար այն ժանդարմաները, որ զիս և իմ խումբը հետապնդելու նպատակաւ ղրկած էին, կառավարութիւնը լուր տարածեր էր, թէ Մուրատը սպանուած է։ Այդ պատճառով անշուշտ քրոջս լուր տուեր էին, թէ Մուրատը սպանուած է, գլուխը կտրած են և գիւղ կը բերեն ցուցադրելու համար։ Քոյրս լալով կերթայ մօրս մօտ և կիմացնէ իրեն յայտնուած լուրը, բայց մայրս չի հաւատար, ակռաները կը սեղմէ, գլուխը կը շարժէ ու կըսէ.
— Հարամ կընեմ տուած կաթս, եթէ վրէժը չի լուծած թշնամիին ձեռքը անցնի։
Մենք այդ միջոցին դիրքերնիս ամրացուցինք, հրացաններնիս մաքրեցինք։ Խօսեցայ տղոցը և ջանացի իրենց արիութիւն ներշնչել և պարզել կացութիւնը։ Մահու կենաց կռիւ էր ասիկա, և այս անհաւասար պայքարը գլուխ պիտի հանէինք հոգեկան արիութիւնով կամ պիտի իյնայինք մարդու նման։ Առաջին պահերու շփոթութիւնը անցած էր և մեր յաջողութենէն ոգևորուած լաւ տրամադրութեան մէջ էին։ Ձիւնը հալեցուցինք խալկինին (կաթսայ) մէջ և կերակուր եփեցինք, որպէսզի լաւ ուտենք, կշտանանք և երեկոյին կազդուրուած հեռանանք։ Վարէն ոստիկանները ապշած կը դիտէին մեզ, բայց չէին կրակեր, օգնական ուժի սպասելով։ Կերակուրը կերանք հերթով առանց դիրքերը դարտկելու. մեկ ալ հեռադիտակով տեսանք, որ ձիաւոր և հետևակ յառաջ կուգան։
Անձրևը չէր դադրեր, կարծես մեզ կը հալածէր, շարունակ թրջուած ըլլալով ջղագրգռուած էինք, հետզհետէ թշնամին մօտեցաւ և մենք պատրաստ կըսպասէինք։ Իրենց առաջնորդները ցոյց տուին, որ մենք վերը, դիրքերը նստած ենք, բայց հրամանատարը հրամայեց դէպի հիւսիս երթալ մեզ փնտռելու, ես հասկցայ, թէ այս ըրածնին ձևի համար էր. կասկած չի կար, որ թիւրքերը սարսափած էին, կը կարծէին, թէ 60 — 70 հոգինոց խումբ մըն ենք և կըզգուշանային կրակի բռնուել մեզի հետ։ Ձիաւորները և հետևակները փոխանակ դէպի մեզ գալու, պտըտեցան մեր շուրջը և գացին բռնեցին այն ճամբան, որուն մօտէն պիտի անցնէինք։ Տղաքը կը կասկածէին, թէ մեզ շրջապատուած են։ Ես փորձառութեամբ գիտէի, որ թիւրքերը մութը սկսելէ ետքը նոյն իսկ աւելի մեծ ուժերով, ոչխարի նման կը թափուին իրարու վրայ և ճամբայ
