- Հնզըրներ, հրացաններնիդ վար դրէք և մօտեցէք, պատասխանեցին։
Վարդանը կրկնեց.
- Հրացան չունինք. ի սէր Աստուծոյ, մեր կեանքին խնայեցէք։
Թուրքերը կը կարծէին, թէ մենք պարզ փախստականներ ենք և քանի այդպէս ճուայինք ու կաղաղակէինք, այնքան աւելի խրոխտաբար կը խօսէին եւ կրակելով սկսան յառաջանալ։
Այդ միջոցին մենք ձախ կողմէն անոնց ետևը կտրեցինք. թուրքերը տակաւին չէին տեսած մեր խումբը, երբ տեսայ, որ ժանտարմա մը մեզ կը նայի. իսկոյն, կրակեցի և գլտորեցաւ. դեռ ողջ է, երբոր վրան խուժեցինք.
- Ի սէր Աստուծոյ, խնայեցէք ինձ, ըսաւ անիկա, ես ձեզ կեավուր կարծեցի, մինչդեռ չէթա էք եղեր։
Մէկ քանի անգամ հրացանի կոթով զարկին գլխին և երբ վերջացավ, տղաքը անոր հրացանը և փամփուշտները առնելով գացին միւսներուն վրայ։ Թուրքերը կատաղի կերպով կը դիմադրէին. մեր թիկունքն ալ պաշարուած էր, բայց մենք ուզեցինք նախ մաքրել մեր մէջ պաշարուածները և յետոյ դառնալ մեր թիկունքին. բայց տեսնելով, որ զոհ պիտի տանք և մեր թիկունքի թշնամին լաւ դիրք բռնած է, այն պահուն, որ անոնց ամբողջ ուշադրութիւնը մեր խումբին վրայ կետրոնացած էր, այդ բանէն օգուտ քաղելով, ես մենակս շուրջը դարձայ աննկատելի կերպով և իրենց կռնակը անցայ։ Վեց հոգի էին և ձկան նման իրարու կողքին պառկած կը կրակէին։ Մէկիկ, մէկիկ զարնուեցան և նոյնիսկ չի գիտցան, թէ գնդակները ուրկէ կու գան։ Այս բոլորը հազիւ տասը վայրկեան տևեց. մօտեցանք զարնուածներուն, երեքը տակաւին կենդանի էին. մեզ հետ եղող փախստականները ճանչցան զիրենք. ասոնք այն սրիկաներէն էին, որոնք Ղուրտլուղայայէն տաւուլ զուռնայով հայ կիներ տարած էին և անպատմելի չարիքները գործած էին։ Տղաքը վրէժի կսկիծով լեցուած՝ հրացանի կոթերով սկսան վերջացնել զիրենք այնպիսի կատաղութեամբ, որ չորս հրացանի կոթեր կոտրեցին։
Ճանապարհին վրայէն եկող ձիաւորները տեսնելով անցուդարձը, սկսան կրակել. պատասխանեցի, և երկու հոգի իրենցմէ ինկան հեռաւորութեան մէջ. Մելիքը նոյնպէս զարկեր էր երեք հոգի ձախ թևի վրայ գտնուողներէն. մնացեալները այլևս վախնալով՝ չի մօտեցան, բայց հաւարը երթալով՝ շատցաւ, և մօտ 400 հոգի հաւաքուեցան, որոնք լուռ և ապշած մտիկ կընէին և միևնոյն ատեն ինքզինքնին հրացանի սահմանէն հեռու կը պահէին։ Թիւրքերը դադրեցուցին կրակը։
