և վերջացուց։ Դժբախտաբար ձիերն ալ սպաննուեցան, այդտեղ ձիու պէտք ունէինք։ Նպատակս էր հեծնել և Արսէնին օգնութեան հասնել։
Հազիւ ասոնց հետ մեր գործը վերջացուցած էինք, երկու հետևակ երևցան այն կողմէն, ուրկէ քիւրդերը կու գային. իրենց վրայ զէնք չէր երևար և թիւրքերու պէս հագուած էին. երբ դիրքերուն մօտեցան, ամենս մէկ հրացան արձակեցինք, մէկը վիրաւորուեցաւ, միւսը փախաւ, գնաց, իմաց տուաւ յոյն գիւղը՝ և յոյները եկան մեր դէմ, որովհետև այդ երկուքը յոյներ էին և մենք սխալմամբ զարկեր էինք։ Բայց այդ միջոցին հնարաւոր չէր բան հասկնալ, որովհետև միւս կողմանէ ալ քիւրդերը զինուած բազմութեամբ, հայհոյելով և կրակելով, կու գային դէպի մեզ։ Այս տեսնելով, վիրաւորուած յոյնը կը հասկնայ, թէ մենք հայեր ենք, ոտքի կելլայ, կը դիմաւորէ մեր դէմ եկող յոյները և ետ կը դարձնէ։ Երբ մեր տղաքը հասկցան սխալմունքը, անմիջապէս յոյնին մօտ գացին, որ գլխէն և գիզէն վիրաւորուած էր. իրարու հետ կը գրկուին և կը համբուրուին։ Յոյնը զիրենք կը հանգստացնէ։
— Եթէ դուք զիս վիրաւորած չըլլայիք, այս քիւրդերը զիս պիտի սպաննէին. տուած հացս զիս փրկեց, դուք իմ կեանքս ազատեցիք, Աստուած ձեր սուրը կտրուկ ընէ։
Տղաքը վէրքը կապեցին և ճամբեցին, որ երթայ, իմացնէ յոյներուն, թէ մենք հայեր ենք, թշնամիներ չենք, և թէ եղածը սխալմունք է։
Այդ միջոցին մեր մէկ մասը զբաղած էր քիւրդերուն հետ. ասոնք հետզհետէ իրենց կրակը տկարացուցին, բայց երբ մօտիկցան, ես պոռացի.
— Կրօ՛, կրօ՛, վէրէ, վէրէ․․․ (մարդ, մարդ, եկէք, եկէք) աստեղ շեթաներ կան։
— Դուք ո՞վ ես, հարցուցին, անունդ ի՞նչ է. ո՞ր գեղէն ես․․․
— Անունս էսէ է։
Ամենքս մէկ կրակելով՝ վերջ տուինք հայհոյանքներուն և խօսակցութեան։ Կռիւը տաքցաւ, բայց մառախուղը մեզ պատեց և մեր փոխադարձ կրակը թուլացավ, թէև մինչև իրիկուն հատուկոտոր հրացանաձգութիւն տեղի կունենար։ Թէև մեր բոլոր մտածումը Արսէնին օգնութեան հասնել էր, բայց այլևս անկարելի էր լոյս աչքով մեր դիրքերէն հեռանալ: Երեկոյին ճամբայ ելանք և մեր խումբին երթալիք տեղը որոշելէ ետքը ես ու Վասիլը բաժնուեցանք, գացինք Արսէնին մօտ. տեսանք, որ սպաննուած և կողոպտուած է։ Եղբայրները իր քով չէին, չկրցանք գիտնալ՝ մեռած էին, թէ ողջ գերի ինկած թշնամիին ձեռքը։
