Վիթխարի ժայռի կրծքի վրա նստած
Գիշերում էր մի ոսկեգույն ամպիկ։
Վաղ առավոտյան ուրախ խաղալով,
Նա դեպի երկինք սլացավ մեղմիկ.
Բայց յուր թաց հետքը նա թողեց այնտեղ
Ծեր ժայռի խորշում։ Կանգնած է տրտում
Ժայռը միայնակ և լուռ, մտախոհ
Նա անապատում արցունք է թափում...
