Լերմոնտով Մ. — Մեռնող գլադիատորը

Մ. ԼԵՐՄՈՆՏՈՎ

ՄԵՌՆՈՂ ԳԼԱԴԻԱՏՈՐԸ

Ցնծում է Հռոմն ահեղադղորդ։ Ու հանդիսավոր
Ծափերի ձայնից թնդում է հսկա կրկեսը մոլի։
Եվ ընկած է նա լուռ ու միայնակ, կրծքից

վիրավոր

Եվ խարխափում են ծնկները փոշոտ ու

արյունալի։

5 Եվ իզուր է նա պղտոր հայացքով գթություն

հայցում,

Արյունռուշտ արքան և սենատորը նրա շողոքորթ
Սովոր են ծափե՛լ հավասարապես թե փառք,

թե անկում,

Ի՞նչ փույթ ամբոխին մեռնող մի ստրուկ, մի

ըմբիշ խոցոտ։

Անարգված է նա, որպես խեղկատակ, մոռացված
արդեն,
10 Հոսում է կրծքից արյունը կարմիր — վայրկյանը

վերքին․․․

Բայց ահա լուսե մի հիշողություն ուղեղում

զարթնեց,

Հոսում է ահա Դունայն հայրենի իր հոգու միջից...

Եվ տե՛սնում է նա երկիրն հայրենի, իր կյանքը

ազատ,

Տե՛սնում է նրանց, որ թողե՛ց մի օր ռազմի

գնալիս։

15 Տեսնում է հորը՝ դողդոջ ձեռքերը դեպ իրեն

պարզած

Կանչում է իրեն ձայնով մտերիմ, տխուր,

անձկալի...

Տեսնում է սիրած երեխաներին, փոքրերին

պաշտած․

Բոլորն էլ իրա դարձին են նայում, ավարին,

փառքին...

Բայց իզուր ահա որպես մի ստրուկ, մի գազան

սաստած,

20 Մեռնում է նա լուռ, ամբոխին ի տես, շվայտ

հաճույքի

Առարկա դարձած մի վայրկենական...
Մնա՛ս բարով, Հռո՛մ, մնա՛ս բարով երկիր

իմ հայրենական․․․