բնագիր
Աջաիբ չաքիլմիշ օլ ղալամանի
Աջաիբ չաքիլմիշ օլ ղալամանի.
Գուլ ու ռուսխար, ա[բ]րուհայա յարաբ Րաբ. (յարուբ Րաբ)
Սալ էշխուն նարինա, օլ ղալա մանի,
Դահրա դիլուինան բաղրում յարաբ, Րա՛բ:
Ինանգինան, գոզալ, ղան, սուզար գոզում.
Ագնուա գեյնուբ սան՝ ղանսու զար, գոզում,
Օնուիչուն գուն-գեջա ղան սուզար գոզում,
Չուն քովլումա բասլանուբ դուր յարաբ րաբ: (յարա-բարա)
Դուրդի, ղըհար էլյադի, բախդի արադա,
Յիխըլմիշ էշխ շըհարում բախդի արա դա:
Ադուն եթիշուբ դուր Բախտիարադա,
Արզուի չաքալար Հինդ ու Արաբ, Րաբ:
Ղավազ օլգիլ, էշխ դարյասին յուզ, նամ արդ,
Թալիբ մի սան, գալ, դոնդարմա յուզ նամարդ: [ուզ (ի) նա մարդ]
Բիր ջոմարդա ղուրբան օլսուն յուզ նամարդ,
Ագեր յոլ էրքանա սար [ր] աստ յարաբ րաբ: (երիբ, րաբ)
Իլահի, մուխամազ, հաղանա դեսամ,
Թ[ե]ջնիս բասլանուբտուր, հաղանա դեսամ,
Դեմա, Սա՛յաթ-Նովա, Հաղա նա՞ դեսամ,
Յասըթխինան չաղըր՝ Մևլա՜մ, յա Րա՜բ-Րա՜բ:
Էս թեջնիսն Արութինի ասած է:
|
թարգմանություն
Լույս պատկերդ հրաշք վրձնով է քաշած
Լույս պատկերդ հրաշք վրձնով է քաշած,
Վարդ երեսդ կամար հոնքերով կիսած,
Սիրո հնոցի մեջ արիր տապակած,
Նշտար լեզվով սիրտս ճեղքելով, Աստվա՛ծ:
Հավատա ինձ, յա՜ր, տրվել եմ ես վշտին,
Մատաղ լինեմ յարիս հագուստ-կապուստին,
Զոր ու գիշեր աչքս լալիս է արին,
Որ սրտիս մեջ խորը վերքեր են բացվա՛ծ:
Բարկ երեսով յարս շուրջը աչք ածեց,
Սիրուս շենին բախտի շանթով հարվածեց,
Փառքս Աստված մինչ Բախտիար[1] հասցրեց,
Քեզ են տենչում Հինդ ու Արաբ, անաստվա՛ծ:
Լողորդի պես սիրո ծովում դու լող տուր,
Թե սկսնակ ես, դեմքդ մի կողմ շուռ մի տուր,
Հարյուր ստորին մի ազնիվի տեղ մի տուր,
Եթե Տիրոջ ճամփին ուղիղ է կանգնա՛ծ:
Թե որ զարդարուն թեջնիսն ես ասեմ,
Իլլահի, մուխամազ, հաղանան[2] ասեմ,
Չասես, Սայաթ-Նովա, Աստծուն ի՞նչ ասեմ,
Անկեղծ սրտով ասա «Փա՜ռքդ շատ, Աստվա՛ծ»:
|
