Խաչունց աղբյուրը
Հայրս ասաց` Խաչունց աղբյո՜ւր, չէ՜, Խաչունց... ջրափո՜ս գրիր, տղա՜ս...
...Քանզի մոլուցքը անձնական շահի
Բերում է իր հետ բիրտ ժամանակներ,
Եվ ավերակված երազ-աշխարհիս
Խաչունց աղբյուրից ոչինչ չի պահել...
Անտառի եզրին մի աղբյուր կար ջինջ,
Որ խոխոջում էր անվերջ, ամեն օր,
Անցնող-դարձողին համբույր էր տալիս
Իր եդեմական, քնքուշ շուրթերով:
Եվ կարկաչում էր նա գիշեր ու զօր,
Ձայնում էր ծանոթ-անծանոթներին,
Նրա կարկաչին մանկուց եմ ծանոթ,
Մանկուց է տիրել նա իմ սիրտ-հևքին:
Դրա համար էլ որքան հեռացել,
Այնքան ավելի սիրել եմ նրան,
Ու իմ հոգու մեջ միշտ վառ եմ պահե
լ
Խաչունց աղբյուրի անունը պայծառ...
1977, Դիլիջան