Խաչունց աղբյուրը

Հայրս ասաց` Խաչունց աղբյո՞ւր, չէ՜, Խաչունց... ջրափո՜ս գրիր, տղա՜ս...

...Քանզի մոլուցքը անձնական շահի

Բերում է իր հետ բիրտ ժամանակներ,

Եվ ավերակված երազ-աշխարհիս

Խաչունց աղբյուրից ոչինչ չի պահել...

Անտառի եզրին մի աղբյուր կար ջինջ,
Որ խոխոջում էր անվերջ, ամեն օր,
Անցնող-դարձողին համբույր էր տալիս
Իր եդեմական, քնքուշ շուրթերով:

Եվ կարկաչում էր նա գիշեր ու զօր,
Ձայնում էր ծանոթ-անծանոթներին,
Նրա կարկաչին մանկուց եմ ծանոթ,
Մանկուց է տիրել նա իմ սիրտ-հևքին:

Դրա համար էլ որքան հեռացել,
Այնքան ավելի սիրել եմ նրան,
Ու իմ հոգու մեջ միշտ վառ եմ պահել
Խաչունց աղբյուրի անունը պայծառ...

1977, Դիլիջան