Հիշողության մեղեդի

Արիս Արսենի

Մանկության այն անհոգ օրերին,
Ես` վտիտ ու անօգ մի մանուկ,
Շրջել եմ հանդերում մեր գյուղի,
Եվ ամեն ծառի տակ` անտառում,
Նստել եմ ու անվերջ երազել,
Գուրգուրել հույսերը իմ վառման,
Ծնվել են վառ հույզեր վարարուն`
Երազկոտ իմ հոգում մանկական:

...Անցել են օրերն այդ, էլ չկա
Այն մանուկը վտիտ ու անօգ,
Բայց կան դեռ հույսերը անրջած,
Ու կան դեռ հույզերը երազկոտ,
Որ փոխվել են հանգ ու վանկերի,
Եվ առած լույս թևեր երգերի`
Մեր գյուղի ծաղկաշատ հանդերից
Թռչում են դեպ անհայտ հեռուներ...

1978, Կոճողոտ