Մտնում եմ ծմակ։
Տերեւներ են թթվաշ ու զովացնող հուշերի.
փռնչենին՝ մանկության թալիսման,
ընկուզենին՝ ստվերը գլուխ է ցավեցնում միշտ,
արեւը՝
մեր Մաննեն խութի վրա, ժամաժանքի թփերում
քրքրված,
անփութորեն ցրված սաղարթների ու ճյուղերի վրա,
իսկ մարդամեռ Զանին
իր տրեխի ծաղկահյուս թելը կոխել,
գլխիվայր գլորվում է դեպի աղբյուրը Ակուդադունց։
Հ. Գ.
Խոսքս այստեղ կիսատ եմ թողնում,
որովհետեւ ինձ ծմակից չեմ ուզում հանել։
