Ախ, ինչպէս կուզեմ, վօր սաղ Նախչըւան,
Մէչի մարթիքն ալ խեվ ու խենթ ըլան,
Թէնթէքութինըս տէյէմիշ չանին,
Լըփըրտածներըս ալայը հաւնին.
Ես տայմա սուտ֊խօրթ պաներ պատմէի,
Ու սուտըս պռնօղ հէչ չունենայի.
Մինաս աղաներ շատնային իմ քօվ,
Ինծ տէր էլլէին տայմա քուլաքով,
Ինչպես ան օրը մեր քլուպին մէչը
Ատ սօյ վերչ էղաւ դպրատան վէճը,
Եփօր ուռայով վըրա թափեցանք,
Սուտը խօրդ արինք-տեղերըս նստանք։
Տարին չորս հազար-աղէկ տիլիմ է,
(Իմ պիաթաս ալ ատօր մալիմ է)
Աս ծըկլա հալօքս տըգէտ, չօչամայ,
Ճէպըս ունենամ ես ըստակ նօմայ,-
Ничего себе-գէշ երազներ չին.
Վի՛վաթ եվ բռա՛վօ հալխի կարճ խելքին.
Վօվ վըրաս խօսէ՝ պերանին զարնինք,
Կըրիննը, հօս հօն տանօսներ անինք,
Ամեն տեղ փըռինք-սօխախ ու մէյտան,
Վօր ամենքն ալ ին ծըկլայիս տուշման,-
Ատօր համար վրաս շատ սուտեր կասին,
Փախըլութինե ալ կը պամպասին։
Ասպէս ասպէսով տարիներ կանցնում,
Ազգի լումայով ճէպըս կիլինքցնում.
Ումուռիս ալ չէ, վօր մէկ սաղ քաղաք
Իմ սէպէպովս մընալ աւանակ,
Զէրէ հօռօմի հին, անպէտք լուզուն
Պիտի փըթտեցնէ միտքը ամենուն։
Էրկու եա երեք տեղըս տէր ունիմ,
Նացա մէչք արած՝ ուզածըս կանիմ,
Թուքիլ իմ ես ծեր փռակռամին վըրան,
Եփ ատ երեքն ին տայմա ինծ պաշտպան։
Նաքա ալ հէլպէթ իրենց շահն ունին,
Վօլ ինծ պէս խէնթին տայմա տէր կելլին։
Ամա ի՛նչ է ատ երեքին շահը,-
Ատ թէմիզ կիտէ ալայ աշխարհը.
Ու ատ տէրերուս չորս դապռա օրը
«Ահիւ և դողով» կըպաքնիմ <...>.
Աս է իմ խելքըս, աս է իմ ֆէնտը.
Հէլալ վաստըկօղն է ալժմըս խէնթը։
