Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Ծովափին նստած է մի մարդ.— այդ դու՞ ես գուցե, իմաստու՛ն
Ծովափին նստած է մի մարդ.— այդ դո՞ւ ես գուցե,
իմաստո՛ւն․
Նայում է ծովին նա հանդարտ.— այդ դո՞ւ ես գուցե,
իմաստո՛ւն.
|
|
Նա զվարթ ժպտում է ծովին, նա սիրում է հոսուն
այդ անհունը—
Բայց ահա հեռանում է անդարձ.— այդ դո՞ւ ես գուցե,
իմաստո՛ւն։
|
|
