Կտակ (Ռափայել Պատկանյան)

ԿՏԱԿ

Զէնկինութինն է պէտքական,
Հասարակ պան չիմանաս.
Օրթիս, ինծմէն քեզ հրաման,
Վօր տուն մութլախ զէնկին' լաս։

Զէնկին լասնը՝ քեզմէն չուզվիր
Խելք, կիտութին, վարք պարի.
Թեք վօր ծօցըտ փօղ ունեցիր,
Միտքըտ թօ'լա տավարի։

Հաճէթ չունի։ Ամա եփօր
Ասածըս չի հաւնեցար,
Խելք մաշեցիր, կյանքըտ պօլօր
Իմաստութին սորվեցար,

Ես քեզիմէն ծեռք կըվերցնում,
Քիւֆիւր կանիմ փիթուն օր,
Թէզ-թէզ շամառ ալ կուտեցնում,
Չիս ունենար կեանք անդորր։

Զէնկին լալը խօլայ պան է,
Մէկ տիժար ֆէնտ չիմանաս,
Ինծմէն քեզի սուրփ հրաման է`
Քարն ալ ճաթի՝ զէնկին 'լաս։

Կընա պազար, թօ Ծերոնը
Իր խասապի սիւնկերով
Դէմքէտ հանէ սուրփ մեռոնը,
Քեզ մարթ տառցնէ ատէթով։

Մեռօնին հետ մէչէտ կէլլէ
Ամօթ, պատիւ, խըճմըտանք,
Ախքատ կեանքը ի՞նչ ասել է՝
Կեանք չէ՛, հապա՝ չարչարանք։

Ստակ ու ամօթ իրար զըթ ին,
Աս՝ անկաճիտ օղ արա.
Զէնկիննէր ալ պատւով խըթ ին.
Նայէ, չի լաս մասխարա։

Կուզիս մօրթէ՛, կուզիս քերթէ,
Կուզիս էղի՛ր մարթ յետին,
Քէշ անունը վրատ թօ՛ քալէ,
Թէք վօր էղիր տուն զէնկին։

Ե՞փ տեսիլ իս, տուն ինծ ասա,
Մըտիկ անէ մարթ խօսքին.
Ճարտար լիւզիւն մունճ կըտառնայ,
Եփօր կըզուրցէ օսկին...

Ինծմէն ալ քէշ հէչ մարթ կըլա՞,
Տէնքսըզ, շալվէր՝ ի՛նչ կուզիս.
Ամա, նայէ, մէկ ասօղ կա՞յ
Աչքիտ վըրան ունք ունիս։

Օրթի՛ս՝ ինծմէն քեզի հրաման.
Տըւած խրատըս չի մօռնաս,
Կօրծըտ պըռնէ հելալ, հարամ,
Թէք վօր վերչը զէնկին լաս։