Պընութքով Յուդային ես տու նըմանակ,
Դաւաճանութեամբ կատարեալ Վասակ.
Ազդիս սրփութիւնն տու միշտ կըծախիս
Անին մատնող տէր-Կիրակոսին պէս...
ճօխ կապրիս, թէեվ չունիս առուտուր,
Քու պարապմունքն է, Տըպըզ-Խաչատուր,
Վօրփ ու ռընչպէրի քուռչերը ծախել
Ու անմեղներուն անխնայ կօծել.
Այդ արեան կինը շիտակ քլուպ վազցնել,
Թռինքով ու վինթով գիշեր լուսացնել,
Քաղաքս աճափ մէկ հատ մարթ մընա՞ց,
Վօր քու էրեսիտ չի լար նա թուքած.
Եումրուխ ուտելն ալ եվ կամ մէկ շամառ
Շատ հասարակ պան է քեզի համար...
Թօ՛ղ կարմրե ամեն նոր նախչըւանցի,
Վօր ունի քեզ պէս նա քաղաքացի։
