Դո՛ւն առաջին վանկ շրթունքիս, առաջին վանկ իմ հոգվույս,
Նախկի՛ն հնչյուն իմ մանկական լեզվիս հեզ,
Որով լացի ու երգեցի միշտ հուզումներս, իղձս ու հույս,
Իմ մայրենի քաղցրի՛կ բարբառ, ողջո՜ւյն քեզ:
Քու բառերեդ արևեն վառ ու բյուրեղեն ալ վըճիտ՝
Իմ հոգվույս մեջ բոց մը կաթեց մշտակեզ,
Հուր ծարավ մը անհունության, բարվույն, մեծին ճշմարիտ.
Ո՜վ մանկությանս ազնիվ լեզու, կ՚օրհնե՛մ քեզ:
Տարիներով թափառական օտար երկիր ու վայրեր,
Զուրկ մնացի ընտանիքես, տընակես.
Այլ քու կարոտդ անդարման ցավն եղավ սրտիս կարևեր,
Ո՜վ իմ լեզուս, ամեն իղձ զո՜հ ըլլա քեզ:
Ալեծաղիկ կատարներու անմահ զավակ դարավոր,
Ծոցեդ անշեջ ճառագայթներ կը կը ժայթքես.
Մշտափթիթ գարուն մ՚անանց կը պըսակե դեմքդ աղվոր,
Անզուգական, քնքուշ լեզուս, համբո՜ւյր քեզ:
Դուն Մեսրոպին ու Սահակին շունչին թրթռումը ոսկի,
Որ հայրենի հուշերն անդուլ կ՚եղերգես.
Իր պաշտելի ավանդությանց, նշխարներուն սուրբ ըսկիհ,
Ո՜վ աննման չքնաղ լեզու, բուրվա՛ռ դեզ:
Ծով ծիածան որ կը գըլես լայն կոհակներդ այգաբեր.
Մերթ գոհարներ ծավալելով, մերթ բեհեզ,
Մերթ սաղմոսներ ծփծփալով, մերթ վեպեր,
Ո՜Վ հայ լեզուս իմ պաշտելի, ողջո՜ւյն քեզ:
Դուն թռթռացիր անտառներու սոսիներուն տակ ըստեպ,
Հայ ուշուղին քնարին պարծանքն եղար վես.
Հիմա կ՚երգես զավակներուդ նժդեհ կյանքը երաշխեպ,
Քերթողներու անմահ բարբառ, բյո՜ւր փառք քեզ:
Օրհնյա՜լ ըլլան մեր հայրերը, որոնք թեև ցիր ու ցան,
Մութ օրերուն՝ մոլորած չոր շյուղին պես.
Մոռցան իրենց տունն ու տեղը, զավակներնին ուրացան,
Իրենց անձն ալ, բայց չը մոռցան երբեք քեզ:
Օրհնյա՜լ ըլլան մեր մայրերը, որենք ըզքեզ սընուցին,
Իրենց շունչովն ու աղոթքով սրտակեզ.
Խարխուլ, փըլած կտուրին տակ, կարոտ պատուռ մը հացին,
Գուրգուրանքով պահպանեցին միշտ ըզքեզ:
Թո՜ղ որ ես ալ, մեր հայրերու հետին զավակը թշվառ,
Սուրբ տաճարիդ ոտքը բերեմ ողջակեզ
Միշտ տառապած, երբեք շիջած սիրտես կայծ մը խամդավառ,
Հոգով պաշտեմ ու քընարովս օրհնեմ քեզ:
