Տալ ծաղկի սահմանումն առանց աչքերիդ նայելու,
կլինի առնվազն
անհեթեթություն. միայն աչքերդ գիտեն՝ թե արեւածագը
ինչ մասնակցություն է ունեցել արարման մեջ
երկնավոր ծաղկի,
կամ հողը, կամ հովը, կամ ջերմությունն այն ձեռքի,
որ մի օր պիտի
պոկեր ծաղիկը, կամ դիպվածը (քանի անգամ է փրկվել
ցողունը հողմից)։
Կյանքս հետաձգում եմ այս պահից, մի ուրիշ դարում,
մի ուրիշ ժամանակ ապրելու համար։
Իսկ ինչ վերաբերում է արեւին,
այն մայրամուտ երբեք չի
ունենում,
դա հորինել են մարդիկ՝ մահն արդարացնելու նպատակով։
Սակայն,
թող Չարենցն ասի, մի՞թե մահը երբեւէ
արդարացում ունեցել է։
Մենք երբեք իրար չենք հանդիպել, կամ՝
գուցե դա եղել է մեր ծննդից
առաջ։ Եվ, մտածե՞լ ես, հանդիպողները կարող է եւ
մենք չենք եղել,
եղել են երկինքը եւ
թեւը,
հորիզոնը եւ աստղը, երազը եւ ճամփան, հողմը եւ
ձնծաղիկը, չգիտեմ,
ես թեւանցուկ եմ անում մոռացությանը եւ
ինքս ինձ չեղյալ եմ հայտարարում։
Մեր հանդում մի Կենտ կաղնի կար։
Երբ երեխա էի, անգիտաբար նրա
փչակի մեջ պահվեցի՝ անձրեւի ու կայծակի պահին,
չիմանալով, որ կաղնին ձգում է
կայծակները դեպի իրեն՝ որպես
շանթարգել,
երեւի այդ օրը Կենտ կաղնուց ինձ են
փոխանցվել նրա ձգողությունը եւ
մենակությունը։ Երբեք չեմ փոշմանել։ Ասում են՝
քաջություն է մենակությունը։
Վերջացնեմ։ Ծաղիկը գեղեցկանում էր ավելի, երբ քո մասին
էի խոսում (գուցե ինձ էր այդպես թվում),
արեւը դառնում էր լեռան ծոցն ի վար հուրհրատող ոսկի, երբ
(գուցե ինձ էր այդպես թվում)
իրեն շփոթում էի կրակների հետ քո թեժ շուրթերի (սա
հաստատ թվացում չէր),
բայց հիմա, ավա՜ղ,
ստիպված եմ ասել ոչ թե «ցտեսություն»,
այլ «մնաս բարով», քանզի,
ասված բան է, շուտ են կորցնում այն,
ինչը գուրգուրում են շատ։
