Յէ՜ բանդագուշ ի սէր ոսկւոյ, որ զհոգիդ հանես ձօն,
Զաշխոյժ հոգի պարմանեկին քոյդ թակարդես ի ծուղակ.
Դմա Թոյլ արա գարունագեղ լուսաւորիլ հոդւով օ՜ն,
Քան յորոդայթ ցանցել յիմար խենէշութեան ի վանդակ։
5
Զի՞նչ որ ուսումն ոչ՛ ընձեռէ, ո՜վ դու ժպիրհ ցնդաբան,
Զո՛յր զկուրացեալ հոգւոյ ակունս չլուսաւորէ անաղօտ.
Ջյիմարութիւնդ, յորում Թխսես, նա փարատէ անպայման,
Որում թշուառ քով վիճակաւ զանխուլ ի քէն դու կարօտ։
Բաբէ՜, խաւար մտացդ հոգւոյդ, սին սաղարթիւք քո անձին, 10
Որ ոսկէկիր ըղձաս լինել քան գրագէտ և գիտուն.
Որ անկասկած ղկուրութեան զմթութիւն անփարատ
Ի քոլդ հոգւոյ շեղջցէ ակունս յլաւէժաբար Հաստատուն։
Քո կրպակաց պատուարք, որմունք և խստապինդ մեծ դրունք
Ի քոյդ գլուխ աւերակօք կարկառեսցին լաւիտեան, 15
Եւ քո կրիւք մտաց վարկօք զդածեալ որդիքդ և թոռունք
Զքարի հարցին միշտ անխնայ, իբր զծնունդ քաղդէեան։
Իմաստութիւնն չէ՞ որ զլուսոյ իւր ճառագայթ եօթնաջահ
Հանգոյն արփւոյն տարածանէ հողագնտոյս ի յոլորտ.
Մի թէ և քեղ զկուրութեան մերկել խավար չէ ի ճահ, 20
Բանասիրացս' զի զշինուածս փլուզանես դու յոխորտ։
Թո՛ղ պատանեակդ, մինչ յառոյդ տիս մինչ զօրեսցէ հաստատուն,
Զգայլ գիտութեան ձգել կաթին սերտ փութասցի կամակար.
Թո ղ և լուսով պերճ գիտութեան հոգւոյն կացցեն ջահք փայլուն,
Զի յաշխարհի մի՛ յիւր ընթացս դեգերեսցի վայրապար։
25
Խի′ղճ ազդեսցէ գո′նէ ի սիրտդ, յէ՜ անոպայ դատաւոր,
Արծաթ քանզի արդարանայ յատեան մտացդ քան զլոյս.
Զի՞նչ քո ոսկի հոդիդ զօրէ պտղաբերել բեղմնաւոր,
Որչափ ուսման լոյս անաղօտ յոր լիք մտաց տարակոյս։
Զարքայորդւոյն Սողոմոնի զարդար առ այդ վճիռ լուր, 30
Որ լաւ ասէ զկոյր ակամբք, քան զկուրացեալն մտօք,
Ո՞ւր քո ապա ոսկւոյ անուն, ո՞ւր արծաթին, ո՜ դու կոյր,
Յոր դանդաչես զառանցանօք, զլուսոյ բարձեալ զբողոք։
Նիւթ ժանգահար, որ ըստ ինքեան զիւր ո՛չ պահէ մաքրութիւն,
Զիա՞րդ կարէ անախտ պահել զքեզ յասպարէզ կենցաղոյս. 35
Այլ գիտութեան անշամանդաղ ճառագայթից զօրութիւն
Խաւար բանդէդ զոգիդ կարէ լուսաւորաց բերել կոյս։
Օ՜ն սիգաճեմ ընդ պատանւոյն ի լոյս փութա գիտութեան,
Յաջող ի քայլ զճեմ առնուլ ի լուսեղէն ի կամար.
Ի բա՛ց ընկեա՛ զախտ արծաթին և որ զոսկւոյն ցանկութեան, 40
Որք ղքեզ յանել ի գուբ կարթեալ զհոգիդ մաշէ ժանդահար։
