Փոխադրությունը՝ Հովհաննես Թումանյանի կողմից
ՄԱՐԴՈՒ ՃԱԿԱՏԱԳԻՐԸ
Ամրան տոթն անցավ— աշնան հովն եկավ։
Ձմրան ձյունից հետ— ծաղկոցը գարնան
Արևն ելնում է վառ
Ու դեմքը շիկնած՝ ընթացքի մեջ։
Վըտակները ողջ ծովն են դառնում ետ,
դարը նորոգվում
ամեն առավոտ,
աշխարհքին երևում նորափայլ արև,
հուներով հոսում անվերջ նոր ջըրեր...
մարդն է մենակ— ապրում մի անգամ
Ետ չի դառնում երբե՜ք, երրե՜ք։
նրա կյանքը —
Օդի հունչ է...
Կյանքի վերջը (հանգը)
Փխրուն բլուր դամբանին,
Միջից [բուսնում է] пробивается կռոթուկ։
|
|
