Մեր Սուրենը
[1]
ՄԵՐ ՍՈԻՐԵՆԸ
(Շտ.—կապիտան Տ. Աբրահամյան)
Գարնան պես միշտ ուրախ ու ժպտուն, կյանքում` պարտաճանաչ ու համեստ, կռվում` խիզախ և չնահանջող։
— Մեր խելառ Սուրենն էր։
Միջնակարգ կրթությամբ, մի քանի տարի հազիվ կարողացավ գնալ իր ուխտած ճամփով, երբ երկինքը շառագունեց վարդագույն հույսերով, և արյունոտ մեր վաթանը կանչեց ջահելներին։
Սուրենի երազուն ու պավող հոգին չէր կարող արձագանք չտալ այդ կանչին, ու նա գնաց...
Եվ երբեք ետ չնայեց և ձյան ու անձրևների տակ անկողինը չհիշեց։
Անողոք կյանք...
Նա, որ միշտ Արև էր երազում, Ղարաքիլիսում, անշուք խրճիթի մի մութ անկյունում, մենակ, թոշնեց՝ Արև չտեսած։
— Ների՛ր, Սուրեն, մի վրդովվիր. լուռ ու հանգիստ ականջ դիր աշնան դալուկ տերևներին, նրանք կպատմեն քեզ Արևիդ ու կյանքի մասին։
— Փա՜ռք ձեզ, Արև երազողներ։
- ↑ 1