Նասրադդին Խոջան
Նասրադդին Խոջան
Նասրադդին խոջան մեկ օր ուզեցավ
Անմեղ ամբոխին խաբել ու ծաղրել,
«Գիտե՞ք,– ասաց նա,– այս ինչ բլրի տակ
Հնուց մնացած գանձ է լույս ընկել.
Հենց որ մոտենանք այն-ինչ լեռ քարին,
Ավազի նման կըտեսնեք փռված
Արծաթ ու ոսկի, պեսպես ակնեղեն.
Եվ ուրիշ զարդեր հակներով դարսած…»
Այս որ լսեցին՝ թե մեծ, թե փոքըր,
Մի-մի պարկ առած վազել սկսան,
Որն էլ ձի հեծավ, որը սայլ լծեց,
Որ անբավ գանձից մեծ մասն ստանան։
Երբ տեսավ խոջան մարդկանց վազելը,
Կասկածի եկավ, զարմացավ սաստիկ,
«Երևի ասածս ուղիղ է,— ասաց,—
Որ գլխապատառ վազում են մարդիկ…»
Ինքն էլ շտապով մի պարկ վերցըրեց,
Իր խաբած մարդկանց հետևից վազեց…